‘Mijn zus heeft haar dochter dezelfde naam gegeven als de tweede naam van onze dochter’
‘Om mij te pesten? Nee, dat niet. Maar leuk is het ook weer niet. Onze dochter heet Philou als tweede naam. Haar voornaam is Billie. Die combinatie met Philou vinden wij heel leuk: stoer en zoet tegelijk. Maar nu heeft mijn zus haar dochter dus Philou als voornaam gegeven.
En dat vind ik toch best wel balen, eerlijk gezegd. Kun je soort van eisen dat niemand je tweede naam inpikt? Nee, zeker?
Misschien klinkt het kinderachtig, maar ik voel me best verraden. Er zijn duizenden namen, waarom precies deze? Ik weet dat het een leuke naam is en dat onze dochter natuurlijk overal Billie wordt genoemd. Maar wij vinden de combi met Philou wel heel belangrijk. Ook als ze ouder is, kan ze zich misschien overal voorstellen als Billie Philou. Of alleen Philou, als dat meer bij haar past.
Mijn dochter haar tweede naam
Ik wilde er iets van zeggen, echt. Maar hoe? “Hé, je hebt mijn droomnaam gestolen”? Dat klinkt belachelijk. Bovendien, wat kan ik eraan veranderen? De geboorteaangifte is al lang en breed geregeld. Dus ik slik het in en lach lief naar mijn nichtje, terwijl ik haar naam uitspreek met een brok in mijn keel. Ze zei zelf er kort over: ‘Ja, ik vind het een te mooie naam dus ik wilde dit zo graag als voornaam. Ik hoop niet dat je het erg vindt.’ Wat moet je dan zeggen? Dat je het wel erg vindt om die naam nu je hele leven daar in huis te horen als voornaam? Terwijl wij ook die naam hebben gekozen?
Ik snap dat een tweede naam voor veel mensen wat verder weg klinkt. Zo van: ze heet toch Billie? Ja, dat is zo. Dat is haar voornaam en zo noemt iedereen onze dochter. Maar ze heet ook Philou. En nu heet haar bloedeigen nichtje ook zo. Ik ben er stiekem best verdrietig van. En stiekem vind ik het een rotstreek van mijn zus. Wat een gedoe om namen, zeg.’
