‘Voor mijn werk heb ik ongeveer drie avonden in de week een oppas nodig’

Ik voel me rot, dat zeker. Ik wil mijn kinderen ook alle avonden in bed leggen, maar ik moet veel avonden weg. Voor mijn werk heb ik meestal drie keer per week een oppas nodig.

Want voor mijn werk moet ik regelmatig ’s avonds de deur uit. Gemiddeld zo’n drie avonden per week. En dat betekent: oppas regelen. Elke week weer.

Geen klassieke 9-tot-5

Ik werk in de culturele sector – theatervoorstellingen, lezingen, events. Dingen die nu eenmaal in de avond plaatsvinden. Geen kantoorbaan met vaste uren, maar iets dynamisch en creatiefs. Ik hou van mijn werk. Het geeft me energie, het daagt me uit, het ís een deel van wie ik ben.

Maar die liefde voor mijn werk botst soms met de praktische realiteit van het ouderschap. Ik kan ze gewoon niet alle avonden naar bed brengen, hoe graag ik dat ook wil.

Oppas = logistiek én emotioneel geregel

Elke zondagavond plan ik: wie kan er deze week oppassen? Mijn vriend werkt ook onregelmatig in de horeca, dus het is elke keer weer een puzzel. We hebben een paar vaste oppassers — jonge meiden uit de buurt, een nichtje dat bijspringt, af en toe mijn schoonmoeder. Maar het voelt altijd als een soort diplomatieke missie: mensen vragen, roosters vergelijken, extra bedanken, geld klaarleggen. Voor mjin twee lieve zoons. Die ook mama nodig hebben, ik weet het. Maar wat moet ik dan?

En eerlijk? Soms voel ik me er schuldig over. Alsof ik telkens iets vraag van anderen om iets voor mezelf te kunnen doen.

Voor mijn werk heb ik die oppas nodig

Wat ik mezelf blijf vertellen: ik doe dit niet zomaar. Ik werk omdat ik het wil. Omdat ik het nodig heb, mentaal en financieel. Omdat ik wil dat mijn kind later weet dat je moeder zijn én een eigen pad volgen geen tegenstelling hoeft te zijn.

Mijn kind is veilig, geliefd, goed verzorgd. Of ik er nu naast zijn bed zit, of op een podium sta. Ik moet wel, toch? Ik moet toch ook geld verdienen?

Drie avonden oppas per week klinkt misschien veel. Maar voor mij is het de ruimte waarin ik mezelf niet vergeet. Waarin ik iets voor mezelf opbouw, terwijl ik tegelijk moeder ben.

Is het soms chaotisch? Absoluut.
Is het het waard? Ja. Elke keer weer.