‘Is het raar dat ik verwacht dat mijn ouders en schoonouders elke week oppassen?

‘Ze wilden altijd dolgraag kleinkinderen en nu hebben ze een kleinzoon en een kleindochter… Maar nu willen mijn ouders en schoonouders eigenlijk amper oppassen. Of nou ja, geen vaste dag. Is dat raar dat ik dat ergens wel verwacht?
Soms vraag ik me af of ik onredelijk ben. Is het raar dat ik verwacht dat mijn ouders en schoonouders elke week oppassen? Dat is toch leuk?
Ze zijn dol op hun kleinkinderen en hebben altijd gezegd dat ze willen helpen. Maar hoe vaak is te vaak? Nou, nu passen ze niet vast op. Alleen vrijblijvend, als het ze uitkomt. Maar daar heb ik qua werk en dure opvang dus precies niets aan.
In mijn ideale wereld zouden ze elke week een dag of avond oppassen. Dit zou ons de ruimte geven om even op adem te komen, tijd samen door te brengen als partners, of gewoon even iets voor onszelf te doen. Maar ik besef dat zij ook hun eigen leven hebben. Ze hebben hobby’s, vrienden, en andere verplichtingen. Toch voelt het voor mij logisch dat grootouders een rol spelen in de zorg voor hun kleinkinderen en daarom knaagt het nu dat ze dat niet doen. Ze zijn die vrije opa en oma, maar niet iemand die mijn kinderen elke week zien.
Ze staan gewoon niet te springen om op onze tweeling te passen. Dat is wel duidelijk. Een opmerking hier, een zucht daar. Het lijkt erop dat het niet altijd even makkelijk voor ze is om elke week beschikbaar te zijn. En dat begrijp ik ook wel. Ze hebben hun eigen agenda en soms voelt het alsof ik mijn verwachtingen te hoog leg.
Waarom willen onze ouders niet oppassen?
Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat oppassen een gunst is, geen verplichting. Maar het is moeilijk om die balans te vinden tussen wat je nodig hebt als ouder en wat je mag vragen van anderen. Misschien ben ik te veel bezig met het idee dat het normaal zou moeten zijn dat grootouders regelmatig bijspringen. Is dat een verwachting die ik moet bijstellen? Of heb ik ergens wel gelijk? Zouden ze een tweeling van 1 jaar te zwaar vinden? Maar ze werken zelf nog amper, hebben alle tijd, zijn nog samen… Dus dan is het toch bijzonder om die band met je kleinkinderen op te bouwen?
Het dilemma blijft hangen. Ik wil niet dat mijn ouders en schoonouders zich verplicht voelen, maar ik voel ook de behoefte aan hun steun. Misschien is de oplossing om open en eerlijk met hen te praten. Om uit te leggen hoe waardevol hun hulp voor ons is, maar ook te horen hoe zij erover denken. Op die manier kunnen we samen tot een oplossing komen die voor iedereen werkt.
Dus ja, misschien is het een beetje raar dat ik deze verwachting heb. Maar ik geloof ook dat familie er is om elkaar te steunen, in welke vorm dan ook. Het belangrijkste is dat we blijven communiceren en elkaar begrijpen. Uiteindelijk gaat het erom dat iedereen zich prettig voelt bij de afspraken die we maken.