
‘Ik kan er niet tegen dat mijn man nog nooit iets heeft gekocht voor onze kinderen’

‘Mijn man koopt niets voor ons gezin’: een probleem. In een gezin draait alles om teamwork. Als ouders deel je de verantwoordelijkheid voor de zorg, liefde en opvoeding van je kinderen. Maar wat gebeurt er als je het gevoel hebt dat die balans scheef is? Voor veel vrouwen is het een grote ergernis: een partner die nauwelijks betrokken lijkt bij bepaalde aspecten van het ouderschap, zoals het kopen van kleding, speelgoed of andere spullen voor de kinderen.
‘Sorry, maar ik heb werkelijk waar elke romper en al het speelgoed zelf gekocht voor onze kinderen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om voor onze kinderen te shoppen. En ik kleed ze natuurlijk heel graag zelf leuk en knap aan, onze twee leuke zonen en dochters. Maar het is toch raar dat mijn man nog nooit iets voor ze heeft gekocht?
Hij heeft echt zoiets van, doe jij dat maar. En dat is prima, tot op zekere hoogte. De frustratie die hierbij komt kijken, zit dieper dan het simpele feit dat m’n man nooit iets voor de kinderen koopt. Het gaat om het gevoel dat ik degene bent die altijd de praktische zaken regelt: van het inpakken van de schooltas tot het organiseren van verjaardagsfeestjes. Als je partner hier nauwelijks een actieve rol in speelt, kan dat voelen alsof alle verantwoordelijkheid op jouw schouders rust. En zo voelt dat dus ook, voor mij. Ik doe hier alles en meneer ziet wel weer wat er in hun kast hangt. Hij vindt het altijd leuk hoor, en zegt ook dat ze er leuk uitzien. Maar ik kan wel wat hulp gebruiken soms. Het is gewoon zoveel in deze jonge jaren. Voetbalkleren, balletpakken, dan weer nieuwe rugzakken of een haarband… Het is niet bij te houden.
Mijn man koopt niets
Het is echt een dagtaak hoor, de was draaien, zorgen dat alle kleding netjes en schoon is, alles wat ze niet meer passen kan weg… Al het speelgoed uitzoeken: welke puzzels zijn niet meer compleet en kunnen weg? Wat kunnen we wel nog gebruiken? En dan niet te vergeten dat ik er ook gewoon nog parttime bij werk. Maar mijn man kijkt niet om naar ons huishouden. Hij speelt lief met de kinderen en is een geweldige vader, maar dit begint me wel te irriteren… Ik ben gewoon doodop.
Hij weet niet welke maat kleding ze hebben, welke schoenmaat, wat ze nog passen… Het komt allemaal op mij neer. Dat is toch niet eerlijk verdeeld? Want als je dan kijkt naar ons geld… We verdienen allebei geld voor ons huishouden, maar ik doe ál het werk thuis voor ons gezin. Dus als hij dat zo graag wil, mag hij ook alles gaan betalen, toch? Dan is het pas eerlijk verdeeld.
Het kopen van iets voor je kind is niet alleen een praktische handeling; het is ook een manier om liefde en betrokkenheid te tonen. Ik doe alles alleen en voel me dan ook echt af en toe een single mom, terwijl ik wel gelukkig getrouwd ben…’