‘We hebben echt overlast van de kinderen van de buren die de hele dag buitenspelen’

Begrijp me niet verkeerd: ik ben helemaal vóór buiten spelen. Echt. Beter dat kinderen lekker buiten rennen dan dat ze de hele dag vastplakken aan een scherm. Maar inmiddels zijn we maanden verder, en ik moet het toch zeggen: we hebben écht overlast van de kinderen van de buren. Ze zijn élke dag buiten. Hard. Aanwezig. En zonder grenzen.

Gillen, schreeuwen en tegen onze ramen aan

Het begon onschuldig. Twee kinderen uit de straat die wat rondfietsen. Niks aan de hand. Maar inmiddels is het uitgegroeid tot een soort dagelijks speelplein voor een hele groep buurkinderen. Ze gillen, schelden, spelen verstoppertje in onze tuin (zonder te vragen), tikken met ballen tegen de gevel, en rijden met peuterscooters en skateboards vlak onder onze ramen.

Ik wil geen zeur zijn hoor, maar onze rust is weg, en als ik thuiswerk, kan ik me nauwelijks concentreren. En als we in het weekend eens willen uitslapen? Vergeet het maar. Vanaf 9 uur zijn ze buiten.

De overlast is niet alleen fysiek

Wat het lastig maakt, is dat we ons een beetje schuldig voelen. Want het ís ook goed dat kinderen buiten spelen. Maar er zijn grenzen. En als die niet bewaakt worden door ouders, dan gaat het wringen.

We hebben geprobeerd het luchtig aan te kaarten met de buren. Hun reactie: “Ach, het zijn kinderen, laat ze toch lekker kind zijn.”
Ja. Maar moet dat pal voor onze deur, van 9.00 tot 19.00?

Waar ligt de grens tussen kinderrumoer en echte overlast?

Wat veel mensen vergeten: geluidsoverlast door spelende kinderen is in principe toegestaan, maar dat betekent niet dat het altijd redelijk is. Als het dagelijks is, intens, en zonder toezicht of rekening met anderen, wordt het een probleem.

Wij durven inmiddels ons raam amper open te zetten. En op zonnige dagen zitten we binnen met de gordijnen dicht omdat we niet wéér willen vragen of ze kunnen ophouden met krijsen onder ons slaapkamerraam.

We willen geen zeurpieten zijn. We willen geen burenruzie. Maar we willen ook rust. Onze eigen buitenruimte. Een beetje privacy. We hoeven geen doodstille straat, maar wel een situatie waarin ouders hun verantwoordelijkheid nemen en kinderen leren: je bent niet alleen op de wereld.’