Olga had een prenatale depressie: “Depressief, suïcidaal en zwanger werd ik opgenomen”
Soms krijgen we verhalen binnen van mensen, waarvan we vinden dat ze gehoord moeten worden. Zo ook dit verhaal van Olga (44) die tijdens de zwangerschap een prenatale depressie en angststoornis ontwikkelde. Zij vindt dat dit soort verhalen ook gehoord mogen worden en daar zijn wij het roerend mee eens.
“Tien jaar geleden was ik 34 jaar en 24 weken zwanger van ons eerste kindje. Het was lente, de zon scheen, ik had een prachtige buik. Er groeide een nieuw leven in mij, maar ik was in een complete staat van radeloosheid en hopeloosheid. Ik kon niet meer en werd opgenomen. Wat begon op een roze wolk, werd een ware hel, diep donker. Ik sliep nauwelijks, leefde in een isolement en ik was 24 uur per dag aan het overleven als gevolg van een zware prenatale depressie en een angststoornis. Het nam mij over. Binnen enkele maanden was ik een schim van mezelf en gleed ik steeds verder af. Wat zo mooi begon, eindigde zwaar depressief, suïcidaal en zwanger in een opname op de psychiatrische afdeling van het LUMC. Ik heb zelf gesmeekt om me er heen te brengen. Het is het grootste cadeau geweest wat ik mezelf en de kleine in mijn buik heb kunnen geven en het is veruit het dapperste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Om hulp vragen.
Suïcidaal tijdens zwangerschap
In de weken voor ik werd opgenomen, besloten te starten met medicatie. Ik wilde dit zelf niet vanwege de risico’s voor de baby, maar doordat mijn stress, angst en depressie ontembaar leken, moest er worden ingegrepen om erger te voorkomen. Ik ging overstag. De dosis werd echter veel te snel opgehoogd, waardoor ik zo uit de bocht vloog en suïcidaal werd. Ik kan niet uitleggen hoe het voelt om de controle totaal te verliezen. Ik heb twee maanden in het ziekenhuis doorgebracht, alleen op mijn kamer. Door hele goede traumatherapie (EMDR) ging ik vier weken voordat ze geboren werd met ontslag. Eenmaal thuis ben ik gaan schrijven aan een boek (dat nog lang niet af is en misschien wel nooit afkomt) met de titel: ‘We noemen haar Bertje.’ Om mijn ervaringen een plek te geven. Naast schrijven maakte ik de mooiste babykamer en genoot ik van de laatste loodjes. Toen had ik nog geen idee dat de achtbaan waarin wij hadden gezeten slechts tijdelijk gestopt was en dat ons nog een paar loopings te wachten stonden.
‘Donkere wolken maakten plaats voor hoop’
Op 19 augustus 2013 werd Sofia Klaartje geboren. Een klein, lief meisje. Ze huilde nauwelijks toen ze op mijn borst werd gelegd. Later bleek dat ze daar de kracht ook niet voor had. Diezelfde nacht dreigde ons meisje te stikken, ze liep blauw aan en werd naar de reanimatiekamer gebracht. De dag erna werd ze zieker en zieker en na twee dagen onzekerheid bleek dat Sofia Klaartje een vernauwing in haar aorta had. Toen ze een week oud was, werd ze succesvol geopereerd. Met haar geboorte viel een zware last van mij af. Donkere wolken maakten plaats voor zonlicht en hoop. Ik was niet meer omver te blazen, onaantastbaar leek ik. Een oergevoel kwam in mij naar boven. Ook dit, hoe zwaar ook, kon ik dragen. Ik was moeder en liet me mijn kind niet afnemen en zij, dapper als ze was, was niet van plan om op te geven. En zie waar we nu staan.
In de afgelopen tien jaar is er veel gebeurd. Ik heb het grote geluk gehad om nog twee keer moeder te worden van twee meisjes. Daar ben ik zo dankbaar voor. Natuurlijk ging dat niet vanzelf, maar mijn wens om nog een keer moeder te worden was zo groot, dat het won van het risico op een volgende depressie, of het risico op nog een kindje met een aangeboren hartafwijking. Ik heb me hierin niet laten leiden door angst, maar heb mijn gevoel durven volgen.
Prenatale depressie
Een zwangerschap is niet altijd de roze wolk, waarop je eindeloos gelukkig uit zit te dijen. Soms is een zwangerschap kut en de bevalling nog kutter (om maar in het thema te blijven). Soms voelt iemand zich ellendig, maar zie je het niet. Zwanger of niet, soms is het leven gewoon zwaar en daar mag veel meer over gepraat worden. Gewoon omdat het kan. Omdat we juist de neiging hebben om alleen onze successen te delen en je daardoor het gevoel zou kunnen krijgen dat je alleen bent in je leed en lot. Ik schaamde me dood en voelde me enorm schuldig, vooral naar dat kleintje in mijn buik.
Nu tien jaar later gaat het goed met me. Ik heb net als ieder mens zo mijn pieken en dalen, maar ik weet dat ik nu sterk genoeg ben om het te dragen. Depressie is een klote ziekte en kan te allen tijde toeslaan. Het kan komen en gaan. Hormonen kunnen zo met je op de loop gaan. Het kan iedereen overkomen. Ik heb me vaak alleen gevoeld. Maar ik was het niet en ben het niet. Laten we erover praten, delen, zodat de wond kan helen. Dat kan en mag en daar mag iedereen dan weer een mening over hebben… maar dat zegt niets over mij.”
