‘Mijn beste vriendin pikt mijn favoriete jongensnaam in, omdat ik alleen maar dochters heb gekregen. Dat is toch gemeen?’

Je kent het wel: je bent al jarenlang bevriend, deelt alles met elkaar — lief en leed, geheimen, dromen, en ja… zelfs babynamen. Ooit, misschien wel tijdens een avond vol theedrinken en toekomstdromen, vertelde jij haar over die ene jongensnaam waar je helemaal verliefd op bent. Een naam waar je al jaren van wist: “Als ik ooit een zoon krijg, dan wordt het díe.”

Voor mij is dat absoluut Scott. De leukste naam vind ik, voor een knul.

En nu, jaren later, ben ik moeder van drie prachtige dochters. En mijn vriendin? Die verwacht binnenkort haar eerste kindje… en vertelt heel gemakkelijk en doodleuk dat ze mijn favoriete jongensnaam gaat gebruiken. Scottie, zegt ze dan liefkozend bij haar buik. Pfff. Ik weet niet hoe ik moet reageren.

Dat steekt.

Want hoewel ik ‘m nooit zelf heb kunnen geven, voelt die naam tóch van mij. Het was mijn droomnaam, mijn toekomstvisie. En nu gaat zij ermee aan de haal. Alsof ze denkt: “Jij krijgt toch geen jongen, dus ik pak ‘m wel.” En dat voelt oneerlijk. Alsof ze mijn naam claimt, simpelweg omdat ik (nog) geen zoon hebt gekregen. En ja, wij zijn wel klaar na drie kinderen. De meiden zijn al druk genoeg en ik ben wel moe van al dat moederen. Dus wat mij betreft komt er geen vierde kind en is er dus geen kans meer op een zoon.

Maar is het dan oké in een vriendschap om een naam te gebruiken? Alleen maar omdat ik geen jongen heb gekregen?

Is het écht gemeen?

Stel ik me nu aan? Tja… hier wordt het ingewikkeld. Namen zijn niet te patenteren. Iedereen mag in principe elke naam gebruiken. En tegelijk: vriendschap gaat over meer dan regels en rechten. Het gaat over empathie, respect, en soms simpelweg even iets níét doen, omdat je weet dat het de ander kwetst. Zeker als ze wist hoe belangrijk die naam voor mij was.

Dus nee — het is niet “wettelijk” fout wat ze doet. Maar gevoelsmatig? Dan voelt het tóch als verraad. En dat mag ik voelen. Ik vind het gewoon niet leuk dat haar boy zo gaat heten. Het maakt me oprecht verdrietig. Ik vind het zo jammer dat ik deze naam nooit kon gebruiken, en dan mijn vriendin wel…

Dan blijft er maar één ding over: mijn verlies nemen en verdergaan. Het is zuur — dat is het echt. Maar ik hou me maar vast aan positieve gedachtes: ik heb iets veel groters dan dat: mijn dochters, herinneringen, mijn vriendschap (hopelijk), en vooral mijn vermogen om nieuwe dromen te maken.

En wie weet… misschien zit er ooit toch nog een zoon in mijn toekomst — of een neefje, een hond, of zelfs een boekpersonage — die ik alsnog die bijzondere naam kan geven.’