‘De buurkinderen komen altijd bij ons spelen, maar mijn kinderen worden daar niet uitgenodigd’

Als ouder wil je natuurlijk dat je kinderen zich goed ontwikkelen, dat ze vrienden maken en zich prettig voelen in hun omgeving. Het hoort bij de kindertijd: vriendschappen sluiten, samen spelen en leren van elkaar. Maar wat als je merkt dat de buurkinderen altijd bij jou thuis komen spelen, maar jouw kinderen nooit uitgenodigd worden bij hen?

Het is een situatie die me niet loslaat en die me soms onzeker maakt. Waarom gebeurt dit? En vooral: hoe moet ik hier als ouder mee omgaan? Ik vind het gewoon onaardig van de buurvrouwen, dat ze hun kinderen wel lekker bij mij laten spelen. En dan vervolgens mogen ze daar nooit spelen. Hoezo heb ik altijd een huis vol? En zij nooit?

Mijn kinderen zijn altijd enthousiast en verwelkomen hun vriendjes en vriendinnetjes met open armen. Het lijkt altijd zo gezellig: ze spelen samen in de tuin, ze knutselen, en de tijd vliegt voorbij. Maar na een tijdje begin ik me een beetje ongemakkelijk te voelen. Mijn kinderen worden nooit uitgenodigd bij diezelfde kinderen om bij hen thuis te spelen. Ik begin me af te vragen: is er iets mis? Waarom worden mijn kinderen niet uitgenodigd?

Hoe kan dit

Er zijn zoveel dingen die door mijn hoofd spelen als ik hierover nadenk. Misschien ligt het aan de relatie tussen mij en de ouders van de buurkinderen. Ik heb nooit echt een sterke band opgebouwd met die ouders. We zeggen altijd hallo, maar er zijn weinig dieptegesprekken of gezamenlijke activiteiten. Maar ja. Je kunt dan uit beleefdheid onze kinderen ook eens vragen, toch?

Dan is er de praktische kant. Mijn huis is misschien een beetje groter dan dat van de buren, en we hebben een grote tuin waar de kinderen zich goed kunnen vermaken. Misschien vinden de buurkinderen het daarom gewoon leuker om hier te komen spelen. Misschien is het voor hen ook handiger, want ik ben vaak thuis, en ik ben degene die altijd openstaat voor kinderen die komen spelen.

Maar goed, ik hou mijn mond maar. Voor de lieve vrede. Uiteindelijk realiseer ik me dat vriendschappen tussen kinderen niet altijd symmetrisch hoeven te zijn. Het ene moment spelen mijn kinderen altijd met de buurkinderen, en het andere moment kunnen de verhoudingen weer anders liggen. Kinderen hebben hun eigen voorkeuren, en die kunnen van tijd tot tijd veranderen. Ze hebben misschien gewoon andere vriendjes die dichter bij hen in de buurt wonen of dezelfde interesses delen.