‘Mijn zus wil nooit op haar neefje en nichtje passen, dat is toch raar?’

Ik kan het niet ontkennen: het frustreert me. Iedere keer als ik aan mijn zus vraag of ze een keer op mijn kinderen wil passen, krijg ik hetzelfde antwoord: “Nee, sorry, ik kan niet.” En dat terwijl we familie zijn, toch? Zou je niet verwachten dat je als zus wel een keer je handen uit de mouwen steekt voor je eigen neefje en nichtje?

Maar waarom voelt dit voor mij zo raar?

Verwachtingen binnen de familie

Als je een familie hebt, lijkt het logisch dat je elkaar helpt, vooral als het gaat om kinderen. Mijn kinderen zijn voor mij alles, en het is een opluchting wanneer familie zich bereid toont om te helpen. We verwachten dat we elkaar ondersteunen, of het nu gaat om oppassen, een luisterend oor, of zelfs wat praktische hulp in de dagelijkse dingen. Het voelt een beetje als een ongeschreven regel dat je, als je familie hebt, elkaar steunt.

Daarom begrijp ik niet zo goed waarom mijn zus steeds weigert om op mijn kinderen te passen. Ze is mijn zus, ze houdt van mijn kinderen (dat weet ik wel), dus waarom is het zo moeilijk voor haar? Het is niet dat ik vraag om haar elke week op de kinderen te letten, maar een keer zou wel fijn zijn.

Wat is er aan de hand?

Natuurlijk probeer ik ook na te denken over wat haar redenen zouden kunnen zijn. Misschien is ze wel bang dat ze niet goed genoeg is om voor mijn kinderen te zorgen. Misschien voelt ze zich niet zeker genoeg om met hun energie om te gaan of twijfelt ze aan haar eigen capaciteiten. De verantwoordelijkheid voor kinderen kan best overweldigend zijn, en misschien voelt ze zich gewoon niet op haar gemak in die rol.

Daarnaast kan ik me ook voorstellen dat ze gewoon geen interesse heeft in babysitten. Sommige mensen vinden het gewoon niet zo leuk om met kinderen bezig te zijn. Terwijl ik helemaal op ga in de lach van mijn kinderen, kan het voor haar een taak zijn die ze liever aan iemand anders overlaat.

Ik moet ook toegeven dat ik wel eens heb gedacht dat het misschien aan haar drukke leven ligt. Ze werkt hard, heeft haar eigen verplichtingen, en misschien is er gewoon geen ruimte in haar agenda om ook nog voor mijn kinderen te zorgen. Het zou kunnen dat ze zich al overbelast voelt met haar eigen verantwoordelijkheden en dat ze daardoor geen extra taken op zich wil nemen.

En dan zijn er natuurlijk ook de emotionele redenen. Misschien speelt er wel meer tussen ons. Misschien is er iets uit het verleden dat haar weerhoudt om de rol van oppas op zich te nemen, al weet ik niet precies wat het zou kunnen zijn. Als ik daarover nadenk, voel ik me wel een beetje verdrietig. Waarom zou ze me niet willen helpen?

Wat moet ik doen?

Ik wil begrijpen waarom mijn zus niet wil helpen, dus ik denk dat ik gewoon het gesprek met haar moet aangaan. Misschien heb ik haar wel te weinig ruimte gegeven om eerlijk te zijn over haar redenen. Ik wil haar niet onder druk zetten, maar ik wil ook weten waarom ze zo afwijkt van mijn verzoek. Misschien is het iets waar we samen over kunnen praten en een oplossing voor kunnen vinden.

Als het echt zo is dat ze niet wil oppassen, kan ik niet blijven wachten en hoopvol blijven kijken. Ik moet dan zelf op zoek gaan naar andere manieren om mijn kinderen goed op te vangen. Misschien kan ik een andere familielid vragen, of een oppas regelen. Het zou niet ideaal zijn, maar het zou wel een praktische oplossing zijn.

Uiteindelijk kan ik niet anders dan hopen dat mijn zus en ik er samen uit kunnen komen. Natuurlijk is het vervelend dat ze niet wil helpen, maar ik moet ook begrip hebben voor haar persoonlijke situatie en grenzen. Misschien wil ze wel helpen, maar is ze niet in staat om het op dit moment te doen. Ik moet haar ruimte geven om dat te erkennen, en ondertussen zoek ik naar alternatieven die voor mij werken. Familie kan ingewikkeld zijn, maar ik hoop dat we altijd blijven communiceren en elkaar blijven steunen, op welke manier dan ook.