‘Mijn zus vindt de naam van mijn zoon ‘niet zo leuk als hij later groot is’, heeft ze gezegd’

Er zijn van die opmerkingen die blijven hangen. Niet omdat ze keihard of gemeen zijn, maar juist omdat ze op het randje balanceren tussen eerlijkheid en tactloosheid. Mijn zus zei laatst, terwijl we samen koffie dronken en mijn zoontje net in zijn wipstoeltje lag te brabbelen: ‘Hoe zou hij zichzelf voorstellen als hij later groot is?’

En toen was het stil.

Ik lachte ongemakkelijk, denk ik. Of zei iets luchtigs als: “Tja, gewoon, zoals Teddie hè.” Maar vanbinnen voelde het alsof er iets knapte. Niet omdat ik haar mening niet mag horen – ze is mijn zus, ik wíl dat ze eerlijk tegen me is – maar omdat het hier over iets gaat waar ik zoveel liefde, aandacht en gevoel in heb gestopt: de naam van mijn kind.

Zus en de naam van mijn zoon

Misschien ziet ze het als een grappige of vrijblijvende opmerking. Maar het raakt me, omdat het niet alleen over een naam gaat. Het gaat ook over smaak. Over oordeel. Over hoe mijn keuze niet goed genoeg zou zijn, of niet doordacht genoeg. Alsof ik iets over het hoofd heb gezien. Alsof zij beter weet wat ‘later’ goed voelt.

Maar wie weet wat ‘later’ goed voelt? Namen veranderen in de loop van de tijd, ze dragen hun eigen stijl, hun eigen verhaal. En wat misschien nu nog ‘apart’ of ‘zacht’ klinkt, kan later juist opvallen, sterk zijn, of precies bij zijn karakter passen.

Het zegt meer over haar dan over mijn zoon

Misschien zegt haar opmerking wel meer over haar idee van mannelijkheid, van succes, van ‘stoer’ moeten zijn als jongen. Maar dat is háár idee. Haar zoon heet dan ook Max. Kort en stoer, zeg maar. Maar alsof Teddie minder leuk is? Nou, en dan noemt hij zich Ted als hij volwassen is? Wat is daar mis mee?

En ja, misschien krijgt hij ooit vragen over zijn naam. Of maakt iemand er een grapje over. Maar dat gebeurt iedereen, vroeg of laat. Wij vinden het een leuke en hippe naam en nee, wij zouden op onze beurt ook weer niet kiezen voor Max. Dus laat iedereen maar lekker zijn of haar eigen smaak hebben.’