‘We hebben de naam van onze zoon zelf verzonnen en we zijn ‘m nog nergens anders tegengekomen’

Toen ik zwanger was, begon het grote namenboek-marathonlezen. Duizenden namen passeerden de revue. Klassiekers, modetrends, vergeten parels… maar niets voelde écht als “onze” naam. Toen zijn we zelf maar gaan puzzelen.

Ik wilde iets bijzonders, iets dat niet meteen herinneringen opriep aan een buurjongen, oud-klasgenoot of fictief filmheld. En zo ontstond het idee: we gaan zelf een naam verzinnen.

Het begon als een soort spelletje tussen mijn partner en mij. We gooiden klanken in de lucht, combineerden stukjes van namen die we mooi vonden en schrapten wat niet lekker lag. Soms klonk het als een exotisch eiland, soms als een naam uit een fantasyboek, en vaak als iets onuitspreekbaars.

Op een avond rolde er ineens een naam uit mijn mond: Nivaro. We keken elkaar aan en het voelde alsof we allebei wisten: dit is hem. Niet uit een boek, niet van internet, gewoon uit onszelf.

Onze jongensnaam is zelf verzonnen

Het klonk vertrouwd én nieuw tegelijk. Alsof hij altijd al had bestaan, maar alleen nog op ons stond te wachten. Niv. Cool, anders, kort.

We besloten het even te laten bezinken, maar in de dagen erna merkte ik dat ik steeds vaker zachtjes die naam fluisterde. Het voelde warm en kloppend. Toen we onze zoon voor het eerst zagen, wisten we het meteen: dit is zijn naam.

Nu, jaren later, hebben we die naam nog steeds nergens anders gehoord. Soms vragen mensen: “Waar komt die vandaan?” En dan glimlach ik. Het is ons kleine geheimpje dat de naam nergens vandaan komt – behalve uit ons hart. Nivvie, onze lieverd.

Het geeft me een apart soort trots. Niet omdat het uniek zijn op zichzelf belangrijk is, maar omdat de naam een verhaal draagt dat niemand anders kan vertellen. En telkens als ik hem roep, hoor ik niet alleen zijn naam, maar ook het moment dat wij hem samen hebben bedacht.