‘Mijn vriendin heeft een nanny en brengt haar kinderen niet eens zelf naar bed’

‘Er moet me iets van mijn hart. Mijn vriendin heeft een nanny in huis, en hoewel ik echt geloof in hulp en ondersteuning, verbaast het me hoe weinig ze zelf nog doet in de opvoeding van haar kinderen. Zelfs het naar bed brengen laat ze over aan de vaste oppas.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut niet tegen het idee van een nanny. Het is vaak nog goedkoper ook dan de opvang, hier in Nederland. Maar dan niet eens je kind zelf voorlezen, tandenpoetsen en een kus geven? Dat gaat me wel wat ver. Ik schrik er een beetje van.

Soms is mijn vriendin niet thuis, dan snap ik het. Maar soms ook wel. Mijn vriendin gebruikt die tijd dan om even te ontspannen, op haar telefoon te zitten of een wijntje te drinken. Natuurlijk, iedereen heeft tijd voor zichzelf nodig, maar hoe vaak krijg je de kans om je kinderen dat warme, veilige gevoel van een verhaaltje voor het slapengaan te geven? Als ze al de hele middag met die oppas zijn? Dan wil je toch ook even mama zien?

Worden opgevoed door de nanny

Ik vraag me af of haar kinderen het niet missen. De geur van hun moeder vlak voordat ze in slaap vallen, de zachte stem die hen geruststelt. Misschien wennen ze eraan, misschien missen ze het wel, maar weten ze niet beter. Het breekt mijn hart.

Het zet me aan het denken over wat we belangrijk vinden als ouders. Natuurlijk, we willen carrière maken, tijd voor onszelf en een sociaal leven behouden. Maar ten koste van wat? Waarom willen we dan allemaal kinderen?

Misschien zie ik het verkeerd. Misschien is dit gewoon een nieuwe manier van opvoeden die ik niet gewend ben. Maar als ik ooit kinderen heb, weet ik één ding zeker: dat voorleesmomentje voor het slapengaan geef ik niet uit handen.’