‘We wilden een unieke jongensnaam ja, maar nu zorgt het voor spelfouten voor het leven’

Toen ik zwanger was, wist ik één ding zeker: mijn kind zou geen standaardnaam krijgen. Ik wilde iets bijzonders, iets dat niet in elke klas drie keer geroepen zou worden. Dus begonnen we aan een creatieve zoektocht en bedachten we eigen namen.

Urenlang struinden we lijstjes af, combineerden we klanken en lieten we ons inspireren door films, boeken en zelfs buitenlandse woorden. Wat vinden wij mooi klinken en is niet zo simpel als Nick en Kees?

Uiteindelijk kwamen we op een naam die volgens ons alles had: uniek, stoer en een tikkeltje mysterieus. We noemden onze zoon Zaylen. Voor ons klonk het perfect – een naam die je niet overal hoort, maar wel meteen krachtig en eigentijds aanvoelt.

Maar toen hij eenmaal op papier stond – en later op zijn geboortekaartje – ontdekte ik de keerzijde. Mensen wisten niet goed hoe ze de naam moesten uitspreken. Sommigen zeiden Zielen, anderen maakten er Zay-lin of zelfs Zailon van. En bij de eerste felicitatiekaartjes kreeg ik al varianten terug als Zaylin, Zeylen en Sailen.

Originele naam

Soms twijfel ik of we hem niet een te ingewikkelde start hebben gegeven. Een naam die telkens gespeld moet worden, die nooit in één keer goed staat op een lijstje. Tegelijkertijd blijf ik erbij dat ik trots ben op onze keuze. Zijn naam ís uniek, en hij hoort alleen bij hem.

Misschien zal hij later zelf ook weleens zuchten als iemand het verkeerd schrijft. Maar hopelijk ziet hij uiteindelijk wat wij zagen: dat we hem niet zomaar een naam hebben gegeven, maar een verhaal. Een verhaal dat nét zo bijzonder is als hijzelf.