‘Sorry maar deze naam die half voor jongens en half voor meisjes is, wil je toch niet hebben?’

Toen ik hoorde dat mijn vriendin haar baby Onni ging noemen, dacht ik eerst dat ik het verkeerd had verstaan. Lonnie? Olly? Nee, ze zei echt Onni.

Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Ik heb geleerd dat je bij babynamen beter niets negatiefs kunt zeggen — zeker niet tegen kersverse ouders. Maar eerlijk? In mijn hoofd dacht ik meteen: Sorry, maar die naam… die wil je toch niet hebben?

Ik bedoel: is het een jongensnaam? Een meisjesnaam? Allebei? Geen van beide? Het klinkt alsof iemand halverwege het bedenken van de naam is gestopt. Alsof het een afkorting is van iets dat nog moest komen.
En ja, ik weet dat het tegenwoordig allemaal kan — genderneutraal, internationaal, origineel. Maar ergens in mij zit nog steeds dat stemmetje dat zegt: een naam moet passen.

En dan komt Onni.

Hoe vaker ik de naam hoorde, hoe meer hij me begon te intrigeren. Blijkbaar is het een Finse naam, en betekent het ‘geluk’. Dat wist ik niet. En eerlijk is eerlijk: dat is eigenlijk prachtig.

Maar de eerste indruk blijft hardnekkig. Ik zag mezelf al een kleuterleidster horen roepen:
“Onni, kom je ook in de kring zitten?”

Misschien ben ik gewoon ouderwets. Ik kom nog uit de tijd dat jongensnamen stoer moesten klinken en meisjesnamen lief. Maar de wereld is veranderd. Grenzen vervagen. Kinderen mogen steeds meer zichzelf zijn — los van wat ‘hoort’. En misschien is Onni daar juist een symbool van.

Toch kan ik het niet helpen: elke keer als ik die naam hoor, gaat er iets in mij kriebelen. Niet uit afkeuring, maar uit verwarring…’