‘Mijn schoonmoeder lachte en zei dat mijn dochter zo’n lekkere tuttebellen-naam heeft. Daar zit ik mee’

Ze zei het luchtig. Met een lach. Zo’n opmerking die bedoeld lijkt als grapje, maar die bij mij bleef hangen. “Zo’n lekkere tuttebellen-naam heeft ze gekregen, haha!” En hoewel ik ook wat meelachte – uit ongemak, denk ik – voelde ik iets in me verkrampen.

Want dat is haar naam: Viviënne. De naam die ik met zorg, liefde en betekenis heb uitgekozen. De naam waarvan ik hoopte dat hij haar zou passen als een jas: zacht, krachtig, uniek. En nu werd die naam ineens een soort karikatuur. Een tuttige meisjesnaam. Een grap.

Het was een onschuldig grapje. Toch?

Misschien had ze het niet slecht bedoeld. Misschien vond ze het gewoon een ‘typisch meisjesachtige’ naam en probeerde ze een soort luchtig compliment te maken. Maar toch voelde het anders.
Het klonk neerbuigend. Alsof het iets oppervlakkigs was. Iets licht belachelijks.
En het gekke is: ze zei het maar één keer. Maar ik denk er nu al dagen over na.

Waarom raakt het me zo?

Misschien omdat namen voor mij méér zijn dan labels. Ze dragen een verhaal. Mijn dochter kreeg deze naam omdat hij ons raakte – vanwege de klank, de betekenis, het gevoel dat we erbij hadden. Het was geen modekeuze of een ‘schattige meisjesnaam’. Het was een naam waar we ons kind mee begroetten, nog voordat we haar gezicht kenden.

En als iemand daar lacherig over doet, voelt dat niet alleen als kritiek op de naam, maar ook op mijn keuze. Mijn Viv. Op mijn gevoel. Op míj.

Ik voel me een beetje kinderachtig

Dat ik hier zo mee zit, vind ik ergens ook overdreven. Het is tenslotte maar een opmerking. Ze bedoelde het vast niet kwaad. Maar dat is precies wat het ingewikkeld maakt.
Als het een uitgesproken aanval was geweest, had ik er misschien makkelijker iets van gezegd.
Maar nu? Nu twijfel ik. Zeg ik er iets van, of laat ik het gaan?

Wat ik besloten heb

Ik heb besloten dat ik het niet ga aankaarten. Niet op de ‘grote’ manier, in elk geval. Maar als er ooit weer zo’n opmerking valt, wil ik wel zeggen:
“We hebben die naam juist gekozen omdat we ‘m zo krachtig en mooi vinden.”
Niet om in discussie te gaan, maar om haar — én mezelf — eraan te herinneren dat deze naam een bewuste keuze was. Vol liefde. Vol betekenis. En ik vind Vivi ook cool klinken.

Mijn dochter is nog klein. Ze weet nog niet dat mensen iets kunnen vinden van een naam. Maar ooit zal ze dat wel merken. En dan hoop ik dat ze voelt dat haar naam haar waardig is. En dat wij er altijd achter staan. Want wat anderen ervan vinden? Dat doet er eigenlijk niet toe.

Maar dat grapje? Dat zit me toch net iets te dicht op het hart.