‘De moderne naam van de zoon van mijn vriendin is echt zo aso, ik snap die keuze niet’

Haar zoon was geboren en daar kwam het appje met de eerste foto. Ze straalde over de app van trots toen ze het zei, en ik glimlachte terug, feliciteerde haar, zei dat het een stoere naam was. Maar eerlijk? In mijn hoofd gebeurde iets heel anders.

“Jaxx?” dacht ik. “Dat is echt zo’n aso-naam…”

Ja, ik dacht het echt. Zonder pardon schoof ik haar naamkeuze in het hokje ‘wat-bezielt-je’. Zo’n naam die ik associeer met TikTok-kinderen met AirPods, een overdosis gel en een moeder die haar kind een ‘eigenwijze durfal’ noemt terwijl hij een ander kind net een duw gaf.

En toen voelde ik me meteen een beetje schuldig.

Want waarom dacht ik dat eigenlijk? Wat zegt het over míj dat ik bij een naam meteen zo’n oordeel klaar heb? Waarom kleef ik er een soort sociaal stigma aan, alsof het iets zegt over de opvoeding, de achtergrond of het karakter van een kind dat nog maar net ter wereld is?

Niet mijn keuze

Misschien komt het door de tijd waarin ik ben opgegroeid. De kindernamen van vroeger — Thomas, Lisa, Tim, Anne — die waren veilig. Herkenbaar. Niemand keek er raar van op. Maar tegenwoordig kiezen ouders steeds vaker voor unieke, internationale of creatieve namen. Jaxx is daar een perfect voorbeeld van. Modern, kort, krachtig. Misschien een beetje Amerikaans. Misschien een tikkeltje rebels.

En toch blijft er dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Doe normaal.” Maar wat is eigenlijk normaal? Is Jaxx echt zo anders dan Jack, een naam die we wél accepteren omdat hij al generaties meegaat?

Ik begon er eens over te lezen. Het blijkt dat mensen sterke associaties hebben met namen, vaak gebaseerd op stereotypes. Een onderzoek toonde zelfs aan dat mensen op basis van alleen een voornaam al inschattingen maken over iemands sociaal-economische status, intelligentie en gedrag. En ja, namen als Jaxx worden daarin vaak bestempeld als ‘laag opgeleid’ of ‘asociaal’. Ongelooflijk eigenlijk — een kind moet zijn hele leven zo’n stempel dragen, puur op basis van hoe zijn naam klinkt in onze bevooroordeelde oren.

Misschien is het niet de naam Jaxx die ‘aso’ is, maar mijn reflex om dat woord erbij te denken.

Mijn vriendin vindt het prachtig. En hoe vaker ik de naam hoor, hoe minder gek hij klinkt. Sterker nog: hij past bij haar. En waarschijnlijk straks ook perfect bij haar zoon. Uiteindelijk draait het toch niet om hoe een naam klinkt in míjn hoofd, maar hoe hij voelt voor de ouders — en later voor het kind zelf. Maar toch… Aso vind ik het nog steeds. Sorry.

Dus ja. Jaxx. Ik moest er even aan wennen. Maar inmiddels denk ik: laat hem lekker Jaxx zijn. En laat mij mijn vooroordelen maar eens onder de loep nemen.