”Mijn zus wil ons stilgeboren kind vernoemen als eerbetoon, maar ik vind dat een vreselijk idee’

‘Toen mijn zus me vertelde dat ze, als ze ooit een kindje zou krijgen, hem of haar dezelfde naam wilde geven als ons stilgeboren kind, voelde ik een schok door me heen gaan. Voor haar was het duidelijk bedoeld als eerbetoon, een teken dat de naam en het kleine leventje dat we moesten loslaten, voort zouden leven. Maar voor mij voelde het totaal anders.

Voor mij is die naam heilig. Het is de enige tastbare herinnering aan ons kindje, dat ik nooit heb mogen zien opgroeien. Moos. Onze Mosi. Het is de naam die ik fluisterde toen ik hem voor het eerst in mijn armen hield, maar ook de naam die ik in tranen uitsprak bij zijn afscheid. Die naam draagt zoveel liefde, maar ook zoveel verdriet. Het idee dat een ander kind diezelfde naam zou dragen – zelfs als het het kind van mijn zus is – voelt voor mij alsof mijn eigen kind overschreven wordt.

Dat is geen eerbetoon

Ik probeerde het haar uit te leggen. “Voor jou is het misschien een eerbetoon,” zei ik, “maar voor mij voelt het alsof zijn naam wordt afgenomen.” Mijn zus keek teleurgesteld, bijna gekwetst. Zij zag het als een manier om onze familiegeschiedenis te eren, om mijn kind zichtbaar te houden. Maar voor mij is die zichtbaarheid al genoeg in de foto’s, de herinneringen, en het feit dat wij zijn naam nooit meer hoeven te delen.

Het lastige is dat ik haar liefdevolle bedoeling wel zie. Ze wil iets goeds doen, ze wil laten zien dat ze mijn kind nooit zal vergeten. En toch vind ik het een vreselijk idee. Want juist doordat de naam zo kostbaar en kwetsbaar is, kan ik hem niet aan een levend kind koppelen zonder het gevoel te krijgen dat mijn stilgeboren kindje in de schaduw raakt.

Ik weet dat ik haar keuze niet kan sturen, maar ik hoop dat ze mijn gevoel begrijpt: sommige namen zijn zo verweven met verlies en liefde, dat je ze maar één keer in een mensenleven kunt dragen.’