‘Mijn zus heeft haar kind dezelfde naam gegeven als mijn stilgeboren baby en nu wil ik haar nooit meer zien’

‘Toen mijn zus me belde om te vertellen dat haar dochter geboren was, was ik in eerste instantie blij voor haar. De bevalling was goed gegaan, moeder en kind maakten het goed. Ik wist dat ze al maanden uitkeek naar dit moment, en ondanks onze soms lastige band, wilde ik haar echt feliciteren.

Maar toen ze de naam van haar baby uitsprak, voelde ik iets in mij breken. Ze had haar dochter exact dezelfde naam gegeven als mijn stilgeboren baby. De naam die ik jaren geleden met zoveel liefde had uitgekozen, de naam die op het kleine grafsteentje staat waar ik nog steeds bloemen neerleg.

Ik dacht eerst dat ik het verkeerd had gehoord. Ik vroeg haar: ‘Hoe bedoel je? Ook Julia?’ Ze bevestigde het met een vrolijke stem. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik kon geen woord meer uitbrengen.

Mijn verlies, mijn naam, mijn rouw

Zeven jaar geleden verloor ik mijn dochtertje na 34 weken zwangerschap. Het was een van de zwaarste periodes van mijn leven. Die naam — haar naam — werd heilig voor mij. Ik kon er pas na jaren weer over praten zonder te huilen. Voor mij is die naam niet zomaar een woord; het is een symbool van wat had kunnen zijn. Julia, mijn meisje dat er nooit heeft mogen zijn.

Mijn zus weet dat. Ze was er toen het gebeurde. Ze heeft me vastgehouden toen ik thuiskwam met lege armen. Ze kende het gewicht van dat verlies. En juist daarom voelt haar keuze als verraad.

‘Het is maar een naam,’ zei ze

Toen ik haar confronteerde, zei ze dat ze de naam altijd mooi had gevonden en dat het zo jammer is als niemand nu zo heet. Dat het haar eerbetoon aan mijn dochter was. Maar ik had daar nooit om gevraagd. Ik had juist gehoopt dat niemand die naam ooit meer zou gebruiken. Dat het iets zou blijven tussen mij en mijn kleine meisje. En ja, ik heb ook andere kinderen, met andere namen. Maar deze naam gebruik je dan toch niet jaren later opnieuw?

Ik heb haar uitgelegd hoe pijnlijk het voor mij was. Dat ik, elke keer als ik mijn nichtje zie of haar naam hoor, opnieuw word herinnerd aan wat ik ben kwijtgeraakt. Ze leek het niet te begrijpen. Ze vond dat ik overdreef, dat ik “het verleden moest loslaten”. Ze heeft nooit echt geleefd zei ze nog.

Grenzen trekken, ook als het pijn doet

Sinds die dag hebben we geen contact meer gehad. Mijn ouders proberen te bemiddelen, maar ik voel dat ik afstand nodig heb. Misschien klinkt het hard, maar elke keer dat ik haar kind zou zien, zou ik mijn eigen verlies opnieuw beleven.

Ik gun mijn zus haar geluk. Ik gun mijn nichtje een mooi leven. Maar ik kan er niet naast staan, glimlachend, terwijl ik vanbinnen breek.

Soms denk ik dat ik ooit zal kunnen vergeven. Misschien als de tijd nog meer jaren tussen nu en toen legt. Maar op dit moment voelt het alsof ze iets van mij heeft afgepakt dat nooit meer terugkomt.

Mijn dochter kreeg die naam maar één keer. En dat zou genoeg moeten zijn.