‘Mijn vriendinnen roddelen over dat ik niet meer werk nu ik moeder ben. Ze zijn gewoon jaloers’

Sinds de geboorte van ons derde kind heb ik besloten om volledig thuis te blijven. Niet omdat ik mijn carrière haat, of omdat ik niet “meer uit het leven wil halen”, maar simpelweg omdat ik dat kán. Mijn partner verdient genoeg om ons gezin te onderhouden, en daardoor heb ik de luxe om er te zijn voor onze kinderen in deze intensieve jaren. Geen gehaaste ochtenden, geen gestress over opvang, geen schuldgevoel dat ik hen te weinig zie.

Maar eerlijk? Niet iedereen in mijn omgeving kan dat waarderen. Sommige vriendinnen kijken me scheef aan, anderen maken subtiele opmerkingen: “Maar mis je je werk dan niet?” of “Wat doe je de hele dag dan?” En onlangs hoorde ik zelfs dat er geroddeld werd. Dat ik “lui” zou zijn, of “zichzelf afhankelijk maakt van haar man”.

Ik moest er eigenlijk om lachen. Want laten we eerlijk zijn: als het écht zo makkelijk was, zouden zij hetzelfde doen. De waarheid is dat veel vrouwen stiekem jaloers zijn dat ik deze keuze kan maken. Het is blijkbaar makkelijker om mij te veroordelen dan om toe te geven dat ze zelf misschien ook liever niet elke dag in de file zouden staan, of de kinderen om half acht met tranen in de ogen bij de opvang zouden afzetten.

Ze zijn gewoon jaloers

Begrijp me goed: ik heb respect voor werkende moeders. Het is zwaar, en iedereen moet doen wat bij haar situatie past. Maar waarom zouden we elkaar kleineren om de keuzes die we maken? Ik voel me niet minderwaardig omdat ik nu geen salaris verdien. Ik draag op een andere manier bij: door onze kinderen een stabiele basis te geven, door het huishouden soepel te laten lopen en door mijn partner te ondersteunen in zijn drukke baan.

Ik weet dat deze jaren voorbijvliegen. Straks zijn de kinderen groter, en wie weet pak ik mijn carrière dan weer op. Maar op dit moment voelt het alsof ik precies daar ben waar ik hoor te zijn.

Dus ja, misschien roddelen mijn vriendinnen. Maar ik kies ervoor om dat te zien voor wat het is: jaloezie, vermomd als kritiek. En zolang ik ’s avonds drie slaperige hoofdjes kan instoppen en mijn partner naast me kan zeggen dat hij blij is met wat ik doe, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.