‘Mijn vader maakte een schrijffout bij het aangeven van mijn naam en nu baal ik daar best van’

k heb altijd een beetje een dubbel gevoel gehad over mijn naam. Het begon allemaal op de dag dat mijn vader me officieel moest aangeven bij de gemeente. Hij was zenuwachtig, een tikkeltje chaotisch en blijkbaar niet zo scherp met spelling. En zo gebeurde het: mijn naam werd verkeerd geschreven op mijn geboorteakte.

Eigenlijk zou ik Marloes moeten heten. Kort, krachtig en precies zoals mijn moeder het altijd had bedacht. Maar mijn vader schreef per ongeluk Marlous. Niemand merkte het op dat moment, tot we jaren later mijn papieren teruglazen en ik ontdekte dat ik officieel met die kromme volgorde van letters door het leven ga.

In het dagelijks leven stel ik me natuurlijk gewoon voor als Marloes. Vrienden, collega’s, iedereen schrijft mijn naam goed. Maar zodra er officiële documenten aan te pas komen – schooldiploma’s, contracten, of zelfs mijn paspoort – staat daar telkens weer die foutieve versie: Marlous. En iedere keer baal ik er toch een beetje van. Het voelt alsof ik niet helemaal de naam draag die bij mij hoort. Een beetje een Engelse variant op de gewone naam die ik heb.

Soms lach ik erom. “Mijn vader wilde me uniek maken,” grap ik dan. Maar diep vanbinnen is het ook frustrerend. Want een naam is niet zomaar een woord; het is een stukje identiteit. En in mijn geval is dat stukje nét scheefgetrokken door een kleine schrijffout op een groot moment.’