“Mijn schoonmoeder past vaker op haar andere kleinkinderen dan op onze kinderen en dat steekt”

Ik weet dat het een gevoelig onderwerp is. Misschien ben ik te gevoelig, misschien zie ik dingen die er niet zijn. Maar het steekt. Elke keer weer.

Mijn schoonmoeder is een lieve vrouw, daar wil ik mee beginnen. Ze is zorgzaam, vriendelijk en staat altijd klaar voor haar familie. Maar dat is misschien ook meteen het probleem – het voelt alsof ze vooral klaarstaat voor één deel van die familie: haar andere kleinkinderen. Niet die van ons.

Mijn partner heeft een broer en een zus. Allebei hebben ze kinderen. Mijn schoonmoeder past regelmatig op hun kinderen: wekelijks zelfs. Logeerpartijtjes, dagjes uit, oppasdagen omdat de ouders moeten werken – het lijkt allemaal vanzelfsprekend. Maar als wij vragen of ze een keer wil oppassen op onze kinderen, is het antwoord vaak: “Oei, dat komt niet zo goed uit,” of “Ik heb het al zo druk deze week.” Soms wordt er een datum voorgesteld die zo ver in de toekomst ligt, dat ik me afvraag of het überhaupt nog zin heeft.

En daar zit ik dan, met dat knagende gevoel. Alsof onze kinderen minder belangrijk zijn. Alsof wij minder belangrijk zijn. Alsof er een onzichtbare rangorde bestaat, en wij bungelen ergens onderaan.

Mijn schoonmoeder past daar vaker op

Ik heb dit onderwerp voorzichtig met mijn partner besproken. Hij begrijpt het deels, maar wil ook geen drama veroorzaken. “Ze bedoelt het niet zo,” zegt hij. En misschien is dat ook wel zo. Misschien voelt het voor haar als vanzelfsprekend om vaker bij haar andere kleinkinderen te zijn, simpelweg omdat die dichterbij wonen. Of omdat er ooit meer van haar gevraagd werd, en dat patroon zich is blijven herhalen. Maar dat maakt het voor mij niet makkelijker.

Wat ik het moeilijkst vind, is het gevoel dat ik mijn kinderen iets moet uitleggen waar ik zelf geen goed antwoord op heb. Ze vragen: “Waarom mogen zij zo vaak bij oma logeren en wij niet?” En ik wil ze beschermen tegen het gevoel van buitengesloten zijn – maar eerlijk gezegd voel ik me zelf ook een beetje buitengesloten.

Ik weet dat ik haar niet kan dwingen. En dat wil ik ook niet. Maar ik hoop wel dat ze zich ooit zal realiseren wat het met mij – met ons – doet. Want liefde hoeft niet altijd precies gelijk verdeeld te zijn, maar het moet wel eerlijk voelen. En op dit moment voelt het dat niet.

Tot die tijd probeer ik het los te laten. Maar makkelijk is dat niet.