‘Mijn nichtje heeft een echte prinsessennaam gekregen en ik vind het verschrikkelijk zoetsappig’

‘Tja smaken verschillen, maar deze prinsessennaam kan ik toch echt niet aanhoren… Zo zoet en meisjesachtig, ik weet niet. Hoe gaat mijn nichtje hier later nou blij mee zijn, wat als ze een stoere meid is die niet van roze prinsessenjurken houdt? 

Toen mijn broer en zijn partner de naam van hun dochter bekendmaakten, werd er verwachtingsvol naar mij gekeken. “Ze heet Jasmine,” zeiden ze stralend. Iedereen aan tafel riep “Ooooh, wat mooi!”, maar ik voelde mezelf ongemakkelijk glimlachen. Jasmine. Een naam die rechtstreeks uit een Disneyfilm lijkt geplukt. Alladin-vibes, zeg maar.

Natuurlijk, ik begrijp de charme. Het roept beelden op van paleizen, kleurrijke jurken en een betoverend verhaal. Maar misschien is dat juist wat mij tegenstaat: het is me allemaal te zoetsappig. Alsof je een kind vanaf de geboorte in een roze wolk van sprookjes plaatst, terwijl ik vind dat een naam ook kracht en eigenheid moet hebben. Alsof ze geen zwart mag dragen of mag klimmen in bomen?

Prinsessennaam

Een concreet voorbeeld: toen ik mijn nichtje voor het eerst vasthield en zei: “Dag lieve Jasmine,” hoorde ik mijn eigen stem bijna schmierig klinken. Alsof ik de rol van sprookjesverteller moest aannemen. Je spreekt het ook uit op z’n Engels, Jazzminn, zeg maar. Verschrikkelijk. Mijn vriendin grapte zelfs: “Zing je er straks ook een liedje bij?” Ik kon er wel om lachen, maar ergens vond ik het tekenend. Deze naam draagt zoveel zoete associaties met zich mee, dat ik bang ben dat mijn nichtje altijd met dat beeld te maken zal hebben.

Begrijp me goed: ik hou zielsveel van mijn nichtje, ongeacht hoe ze heet. Misschien groeit ze juist op tot een stoere, onafhankelijke vrouw die de zoetheid van haar naam compleet doorbreekt. Maar voorlopig blijft Jasmine voor mij klinken als een suikerzoet etiket dat niet helemaal past bij de werkelijkheid van een klein mensje dat nog moet ontdekken wie ze is.

En toch weet ik ook: namen zijn emotie. Waar ik een naam te sprookjesachtig vind, ervaart mijn broer het als romantisch, elegant en vol betekenis. Uiteindelijk zal Jasmine zelf de naam gaan vullen met haar eigen karakter. Misschien lach ik mezelf over tien jaar wel uit omdat ik ooit zo kritisch was. Maar voor nu blijft het eerlijk gezegd gewoon een prinsessennaam die ik verschrikkelijk zoetsappig vind.’