‘Mijn kind is niet uitgenodigd voor een partijtje, dus ik stuur die moeder een boos bericht’

‘Mijn telefoon brandt bijna door mijn broekzak. Ik heb net gehoord dat mijn kind niet is uitgenodigd voor het partijtje van een klasgenootje waar ze best vaak mee speelt. En eerlijk gezegd: ik kook van woede. Hoe kan het dat mijn kind buitengesloten wordt? Wat voor moeder laat dit gebeuren? Ik pak mijn telefoon, open WhatsApp en begin driftig te typen.

“Wat jammer dat Lizzy niet is uitgenodigd voor het feestje van Amber. Ze was wel op haar verjaardag in mei. Is er iets gebeurd tussen die twee dat jij weet?”, stuur ik.

Natuurlijk begrijp ik het: je kunt niet iedereen uitnodigen. Een partijtje heeft grenzen — qua plek, qua geld, qua energie. En hoewel ik dat rationeel weet, voelt het emotioneel totaal anders. Ik zie mijn kind buitengesloten en dat raakt me recht in mijn hart. En kom op: het is een regel toch, dat je de ander ook even terug vraagt voor jouw feestje?

Dus ik sta voor een keuze: stuur ik nog een boos bericht, of slik ik mijn frustratie in en laat ik het gaan?

Misschien is dit zo’n moment waarop ik niet voor mijn kind, maar voor mezelf moet zorgen. Even diep ademhalen, mijn emoties erkennen, en niet meteen mijn woede parkeren bij een ander. Want uiteindelijk leert mijn kind niet van mijn boosheid, maar van hoe ik omga met teleurstellingen. Maar ik baal wel van deze actie van dit kind uit haar klas. Die meiden spelen om de week bij elkaar! Lekkere vriendschap, dan.

Soms is het pijnlijk om te zien dat je kind niet overal bij hoort. Maar misschien is dat ook onderdeel van het leven en van opvoeden.’