‘Mijn man wil dat we onze zoon traditioneel dezelfde voornaam geven als hij, en ik baal daar van’

Het kiezen van een naam voor onze zoon is een bijzondere, maar ook lastige beslissing. Mijn man wil graag vasthouden aan een familietraditie: onze zoon dezelfde naam geven als hij – Johannes. Maar ik twijfel. Of nou ja: ik baal er best van. Ik vind het een ouderwetse, suffe naam. 

Mijn man hecht veel waarde aan tradities. In zijn familie wordt de naam Johannes al generaties lang doorgegeven, en hij vindt het een mooie manier om verbonden te blijven met zijn familiegeschiedenis. Ik begrijp dat dit belangrijk voor hem is, maar tegelijkertijd vraag ik me af of dit ook de juiste keuze is voor ons kind. Mijn man wordt zelf altijd gewoon Stijn genoemd. Iets totaal anders, ja. Maar goed, dat is juist leuk. Alleen in zijn paspoort staat die officiële en oubollige naam.

Mijn gevoel en mening

Ik voel me er niet helemaal prettig bij om onze zoon exact dezelfde naam te geven. Het voelt een beetje alsof hij minder een eigen identiteit krijgt. Bovendien vind ik het ook leuk om een naam te kiezen die we allebei gewoon mooi vinden, los van tradities. Daarom heb ik het gesprek met mijn man geopend om te begrijpen waarom dit voor hem zo belangrijk is, en om mijn eigen gevoel met hem te delen. Nu denk ik zelf aan een dubbele naam. Bijvoorbeeld Johannes Lucas, zodat hij zowel de familienaam als iets eigens heeft. En dan is zijn roepnaam gewoon Lucas, natuurlijk.

Samen tot een beslissing komen

Ik wil niet zomaar over zijn gevoelens heen stappen, maar ik wil ook dat mijn mening telt. We blijven in gesprek en proberen een naam te vinden waar we ons allebei goed bij voelen. Uiteindelijk gaat het erom dat onze zoon een naam krijgt die zowel bij hem als bij ons past.