‘Mijn kind zit helemaal onder het snot als ik hem ophaal van de opvang, dat is toch niet oké?’

‘Is het normaal dat als ik mijn zoon ophaal van de opvang hij helemaal onder het snot zit? Sorry, maar hij loopt er onverzorgd en als een slons bij. Dat kan toch niet? Ik begrijp dat ze veel snoetjes te poetsen hebben, hoor. Maar kom op: dit is wel basiszorg waar je voor betaalt.

Bijna elke keer als ik mijn kind ophaal van de opvang, is het weer raak: een snotneus van hier tot Tokio. Zijn wangen glimmen van opgedroogd slijm, zijn mouwen zijn kleverig van het afvegen, en ik vraag me af: hoe kan dit? Heeft niemand hem even een doekje gegeven? Is dit normaal? Of ben ik de enige ouder die zich hieraan stoort? Natuurlijk zijn er veel kinderen verkouden, maar dan moet je gewoon veel doekjes hebben als juf?

Ik snap het, echt. Kinderen op de opvang zijn wandelende virussen. Ze stoppen alles in hun mond, delen enthousiast speelgoed en niezen zonder gêne in elkaars gezicht. Maar toch… zou het niet fijn zijn als de medewerkers af en toe een doekje over die snoetjes halen? Het voelt gewoon een beetje slordig. Alsof er geen aandacht is voor basisverzorging.

Een lekkere bel snot op de opvang

Ik wil geen zeurende ouder zijn. Ik weet dat de leidsters hun handen vol hebben aan huilende baby’s, dwarse peuters en onophoudelijke chaos. En waarschijnlijk zie ik het extra scherp omdat ik er pas ben aan het einde van de dag. Misschien was mijn kind een uur geleden nog brandschoon en heeft hij nét voor ik binnenkwam een snotaanval gekregen. Maar toch wringt het.

Ik twijfel of ik er iets van moet zeggen. Is het onredelijk om te vragen of ze wat vaker snotneus-controles willen doen? Of moet ik het gewoon accepteren als een van die dingen die horen bij het ouderschap? Want eerlijk is eerlijk, thuis loopt hij er soms net zo bij – maar dat is dan mijn eigen verantwoordelijkheid.

Misschien is dit gewoon een fase, een realiteit waar ik aan moet wennen. Of misschien moet ik gewoon standaard een pak tissues meenemen als ik hem ophaal, zodat ik zelf meteen actie kan ondernemen. Hoe dan ook, ik hoop stiekem dat ik niet de enige ouder ben die hier met een mengeling van frustratie en berusting naar kijkt.