‘Jammer dat je mijn lange meisjesnaam nergens meer tegenkomt’

‘Als ik me voorstel aan kinderen uit mijn klas, ik ben leerkracht op een basisschool – dan vinden kinderen mijn naam best ouderwets. Niemand die zij kennen heet nog zo, zeg maar. Ach, dat is toch jammer. Mijn lange naam gaat echt verdwijnen.

Alle meiden heten nu Nova of Mila. Of iets anders korts en hips, zoals Juul of Soof. Allemaal schattig, hoor. Maar mijn naam is wel een beetje geweest.

Het is een naam die altijd iets statigs heeft gehad, een vleugje elegantie, iets tijdloos. Maar de laatste jaren merk ik dat Marianne langzaam aan het verdwijnen is. Waar ik vroeger nog af en toe een naamgenoot tegenkwam, lijkt het nu alsof ik de laatste ben. En dat vind ik best jammer.

Toen ik jong was, hoorde ik mijn naam regelmatig. Op school, in boeken, in films – Marianne was er gewoon. Misschien niet de populairste naam, maar zeker geen zeldzaamheid. Nu lijkt het alsof iedereen korte, hippe namen kiest. Noor, Liv, Lotte. Prima namen, natuurlijk, maar ik vraag me af: waarom mogen langere namen niet meer?

Doei, lange meisjesnaam

Marianne is een naam met geschiedenis. In Frankrijk is het een symbool van vrijheid, in Nederland werd het vroeger met trots gedragen. Het heeft iets klassieks, iets dat niet zomaar vergeten zou mogen worden. En toch hoor ik steeds vaker: “Oh, wat een ouderwetse naam!” of “Zo heet toch alleen mijn tante?” Dat doet toch een beetje pijn.

Natuurlijk snap ik dat naamtrends veranderen. Waar vroeger Maria en Johanna veel voorkwamen, hoor je nu namen als Nova en Mila. Maar ik blijf hopen dat langere namen ooit weer een comeback maken. Dat ouders niet alleen kiezen voor wat nu modern is, maar ook durven kijken naar namen met karakter. Misschien, heel misschien, komt er weer een tijd waarin Marianne niet alleen een naam uit het verleden is, maar een naam voor de toekomst.

Tot die tijd blijf ik mijn naam met trots dragen. Want hoe zeldzamer hij wordt, hoe specialer hij voelt.’