‘Is het gek als ik gewoon helemaal geen kraamvisite wil bij mijn tweede kind?’

Bij mijn eerste kind deed ik alles volgens het boekje. De geboortekaartjes waren verstuurd op dag twee. De beschuit met muisjes stonden klaar. En ik herinner me nog hoe ik — met kraamverband tot halverwege m’n rug en een hoofd vol hormonen — op dag vier mijn schoonouders op de bank thee stond in te schenken met trillende handen.

Liefdevol hoor, allemaal. Echt. Maar ook uitputtend. Ik herinner me vooral dat gevoel dat ik nergens aan toe kwam. Mijn baby leerde ik kennen tussen het geklets, de fotomomenten en het constant recht trekken van mijn borstvoedingsshirt. Ik was pas net moeder, maar ik voelde me al verantwoordelijk voor het welzijn van ánderen in mijn woonkamer.

En nu… nu ben ik zwanger van mijn tweede. En ik merk dat ik er anders in sta. Niet omdat ik ondankbaar ben, of mensen niet wil betrekken. Maar omdat ik deze keer wíl kiezen voor rust. Voor herstel. Voor wennen. En ja — ook voor grenzen.

Dus ik zeg het hardop: ik wil eigenlijk helemaal geen kraamvisite.

Ik wil geen kraamvisite

Niet de eerste dagen. Misschien zelfs niet de eerste weken.

Ik wil wakker worden zonder me druk te maken of het aanrecht leeg is. Ik wil huid-op-huid liggen met mijn baby zonder BH en zonder dat iemand daar iets van kan vinden. Ik wil mijn oudste kind de ruimte geven om zijn broertje of zusje te ontmoeten in een rustige omgeving. En ik wil huilen, lachen, vloeken, zweten — alles wat er komt — zonder publiek.

Is dat gek?

Soms voelt het zo. Alsof er een onzichtbare checklist is waar ik weer aan moet voldoen. En kraamvisite hoort daarop, toch? “Mogen we even langskomen?” klinkt zo onschuldig. Maar het vraagt van mij: klaarstaan, beschikbaar zijn, ontvangen. Terwijl alles in mij roept: ik wil gewoon even níets moeten.

Misschien zijn er mensen die zich daardoor buitengesloten voelen. Misschien vinden sommigen het overdreven. Maar wat ik heb geleerd van mijn eerste kraamtijd, is dat er geen herkansing komt. Die eerste dagen zijn kostbaar en intens.

Dus nee — het is niet gek. Het is gewoon een keuze. En die mag er zijn.
Want er is geen ‘goede’ manier om een baby te verwelkomen. Alleen een manier die klopt voor jou.

En dit keer kies ik voor ons.