‘Ik vind het idioot dat mijn zus onze familienaam heeft geclaimd terwijl ze nog niet eens zwanger is’

‘Ik vind het zo idioot: mijn zus heeft de naam Anne geclaimd voor haar toekomstige kind en dat terwijl ze nog niet eens zwanger is. Sterker nog, ze heeft niet eens een partner. En toch heeft ze al besloten dat niemand anders die naam mag gebruiken.

Anne is de naam van onze moeder. En van onze oma. Het is een naam die in onze familie al generaties lang wordt doorgegeven, met trots en met liefde. Dus ja, natuurlijk heb ik ook weleens gedacht: als ik ooit een dochter krijg, zou ik haar graag Anne noemen. Niet omdat ik mijn zus wil dwarszitten, maar omdat die naam voelt als thuis.

Tijdens een etentje met de familie kwam het ineens ter sprake. Heel terloops zei mijn zus: “Oh trouwens, als ik ooit een meisje krijg, dan noem ik haar Anne. Dus, mocht jij eerder kinderen krijgen, gebruik die naam dan liever niet, oké?”

Ik dacht eerst dat ze een grapje maakte. Maar ze keek me bloedserieus aan.

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik lachte het wat ongemakkelijk weg, maar vanbinnen kookte ik. Hoezo claim je een naam die nog niet eens aan de orde is? En hoezo bepaal jij wat ik mag doen met mijn eigen kind, dat nog niet eens bestaat?

Het voelde alsof ze iets van mij afpakte dat ons allebei toekomt. Anne hoort niet alleen bij haar, of bij mij. Die naam is van onze familie. Van ons allebei. En toch deed ze alsof zij er het alleenrecht op had.

Ik probeer het te begrijpen, misschien is ze gewoon bang dat de naam verdwijnt, of wil ze een stukje van onze moeder voortzetten. Dat snap ik, echt. Maar dat kan toch ook zonder er alvast een soort emotioneel patent op aan te vragen?

Sinds dat moment hangt er iets ongemakkelijks tussen ons. Ik weet dat het maar om een naam gaat, maar het voelt groter dan dat. Alsof ze alvast de rol van ‘familiebewaarder’ heeft opgeëist, en ik maar beter wat anders kan verzinnen.

En dat, eerlijk gezegd, vind ik nogal idioot.’