‘Ik kon niet bevatten wat ze zei… was dit nou de naam van haar dochter of een rare ziekte?’

‘Ik stond met mijn buggy in de rij bij de bakker toen de vrouw achter me begon te praten. Ze had een baby in een draagdoek, nog geen drie weken oud schatte ik. Een piepklein handje stak naar buiten, roze en rimpelig. Ik glimlachte en zei: “Wat een mooi meisje. Hoe heet ze?”

Het antwoord dat ik terugkreeg, sloeg me compleet uit het veld.

“Ze heet Safae,” zei de vrouw trots, alsof ze zojuist had aangekondigd dat haar baby de Nobelprijs had gewonnen.

Ik knipperde even met mijn ogen. Eh, wat? Dat arme kind… Moet je het dan je leven lang mee doen.

n het was alsof mijn brein kortsluiting maakte. Ik probeerde te achterhalen waar ik dit eerder had gehoord. Klinkt dit als een mythologische godin? Een nieuw energiedrankje? Een medicijn tegen schimmelinfecties? Of inderdaad een of andere exotische ziekte die je oploopt op een tropisch eiland?

In ieder geval niet als de naam van een drie weken oude baby die later gewoon op een schoolplein moet staan. Saf, Saffie?

Was dit nou de naam van haar dochter?

Ik probeerde beleefd te blijven — ik ben tenslotte geen monster — maar mijn gezicht werkt niet altijd mee. “Oh… bijzonder,” zei ik, terwijl mijn mond automatisch de beleefdheidsmodus inschakelde.
Maar in mijn hoofd galmde het: Bijzonder? Hoe kom je het in hemelsnaam in je hoofd om je kind zo te noemen?

De vrouw ging ondertussen verder, totaal niet bewust van de chaos die ze in mijn hoofd had veroorzaakt. Ze vertelde dat de naam “heel uniek” was, dat niemand anders hem had, en dat het was geïnspireerd op een personage uit een fantasyboek dat ooit alleen was uitgegeven in een beperkte oplage van vijftig stuks. Ik vond het maar zielig, maar dat zei ik natuurlijk niet.

Ach ja, iedereen haar eigen keuze…

En dus hield ik me in. Dat doen we nu eenmaal. We glimlachen, we knikken, we zeggen dat het “apart” of “speciaal” is, codewoorden voor: Ik zou het mijn huisdier nog niet eens aandoen.

Toch bleef het me bezighouden. Die middag vertelde ik het tegen mijn zus. Die vindt Safae ook een beetje vergezocht, maar goed, zoals zij zegt: ‘alle namen wennen uiteindelijk’. En dat is misschien ook wel waar’.