‘Als we het over apart hebben… Ik ken een meisje met deze belachelijke naam die helemaal geen naam is’

‘Ik dacht dat ik inmiddels wel wat gewend was op het gebied van aparte kindernamen. Je hoort tegenwoordig van alles voorbijkomen: wolven, rivieren, bloemen en zelfs maanden. Maar laatst kwam ik een naam tegen waarvan ik echt even met mijn ogen moest knipperen.

Een meisje, nog geen tien jaar oud, met de naam Bommel. Ja, je leest het goed: Bommel.

Het eerste wat in mij opkwam, was natuurlijk Olivier B. Bommel, de stripfiguur. En daarna dacht ik: maar dit is toch helemaal geen echte naam? Het klinkt meer als een bijnaam, of een koosnaampje dat je voor je hond of knuffelbeer gebruikt. Maar dit meisje heette dus écht zo, officieel ingeschreven en wel.

Ik vind het ergens zielig. Want hoe leuk ouders het misschien ook vinden om hun kind een unieke naam te geven, je geeft het ook een last mee. Stel je eens voor: je stelt je later voor op je werk, in de liefde, bij nieuwe vrienden. “Hoi, ik ben Bommel.” Het voelt toch niet serieus?

Begrijp me niet verkeerd, ik ben voor originaliteit. Maar er zit een dunne lijn tussen creatief en belachelijk. Een naam is niet alleen een leuk speeltje voor de ouders, het is iets dat een kind zijn of haar hele leven moet dragen.

Elke keer als ik eraan denk, moet ik lachen en tegelijkertijd een beetje fronsen. Want zeg nou zelf: Bommel is toch meer een stripheld of een hond, maar geen naam voor een meisje.