‘Ik heb spijt van de ouderwetse en volwassen naam voor mijn vlotte dochter’

Toen ik zwanger was, wilde ik mijn dochter een naam geven die tijdloos en krachtig zou zijn. Geen hippe modegril die na vijf jaar alweer “uit” is, maar een naam waar ze haar hele leven mee vooruit zou kunnen. Maar nu… Twijfel ik.  

Ik koos voor Willemijn. Een klassieke naam, volwassen, serieus, bijna statig.

In die eerste weken na de geboorte voelde het goed. Ik stelde haar trots voor: “Dit is onze Willemijn. Mijntje.” Maar hoe ouder ze wordt, hoe meer ik begin te twijfelen. Want mijn dochter is allesbehalve klassiek of statig. Ze is vlot, grappig, spontaan, een meisje dat de hele dag lacht, klimt, rent en iedereen om haar vinger windt. En steeds vaker voelt die naam te zwaar voor haar kleine, sprankelende persoonlijkheid. Of nou ja, ook een beetje te veel voor deze tijd, waarin kort en cool de modetrend is. Mila, Tess, Sofie, Lynn. Dat soort namen hoor je in haar klas. Niet Willemijn.

Soms hoor ik andere moeders hun kinderen roepen: “Liva, kom je?” of “Noor, hierheen!” En dan denk ik: ja, dát klinkt fris en luchtig. Als ik in het speeltuintje roep “Willemijn, we gaan!” heb ik het gevoel dat ik een volwassen vrouw van veertig naar de lunchtafel roep.

Natuurlijk, ze zal ooit groot worden en misschien past de naam dan beter. Maar nu knaagt het. Alsof ik haar iets heb opgelegd dat niet bij haar past. Alsof ik vergeten ben dat je als kind eerst vooral… een kind bent. En dat deze naam misschien niet meer bij deze tijd past? Dat ze ouderwets is, zeg maar?

Ik hou zielsveel van mijn dochter – en ik zal altijd van de naam Willemijn blijven houden – maar eerlijk? Voor háár had ik liever iets vlotters, iets speels gekozen. Iets dat net zo licht en sprankelend is als zijzelf.