‘Ik heb de naam van mijn twee zoons compleet zelf verzonnen en ze zijn er hartstikke ongelukkig mee’
k wilde anders zijn. Origineel. Toen ik zwanger was van mijn eerste zoon, dacht ik: mijn kind krijgt geen standaardnaam.Geen Sem, geen Daan, geen Luca. Nee, mijn kind zou een naam krijgen die niemand anders had.
En dus werd hij Jorvian genoemd.
Ik had het zelf bedacht — een soort kruising tussen Joris en Dorian. Ik vond het stoer klinken, een tikkeltje mysterieus. Mijn man fronste nog toen ik het voorstelde. “Best apart,” zei hij voorzichtig. Maar ik was vastbesloten: Jorvian zou straks in elk schoolschrift staan, uniek en onvergetelijk.
Twee jaar later kwam onze tweede zoon, en ik voelde dezelfde drang. Je kunt niet één kind een bijzondere naam geven en de ander “Tim”, toch? Dus werd het Eliano — een naam die ik ook zelf had samengesteld, van wat losse klanken die ik mooi vond. Ik hoorde er een soort zon in, iets warms en zuidelijks.
Fast forward naar nu.
Jorvian is acht, Eliano zes — en ze haten hun namen.
“Waarom heet ik niet gewoon Julian?” vroeg Jorvian laatst, met die blik van een kind dat het antwoord eigenlijk al vreest. “Niemand spreekt mijn naam goed uit. Ze zeggen allemaal Jorvjan of Jorian.”
En Eliano kwam huilend thuis omdat de meester hem “Elio” noemde en de hele klas moest lachen. “Waarom heb je mij zo genoemd, mama?” vroeg hij. En ik stond daar, met mijn creatieve trots die langzaam veranderde in schaamte.
Ik had het goed bedoeld. Echt waar. Ik wilde ze iets eigens geven, iets wat ze zouden koesteren. Maar ik vergat dat kinderen zélf niet per se uniek willen zijn. Ze willen gewoon niet opvallen. Ze willen niet elke keer moeten uitleggen hoe hun naam gespeld wordt, of waar hij vandaan komt.
Soms denk ik terug aan dat moment in het ziekenhuis, toen ik hun namen opgaf bij de burgerlijke stand. Hoe trots ik toen was op mijn originaliteit. En nu voel ik vooral medelijden — niet met mezelf, maar met mijn jongens die straks op elke eerste schooldag opnieuw moeten uitleggen dat hun naam “een verzinsel van mama” is.
Misschien noem ik onze kat gewoon Daan.
Voor de balans.
