‘Wat een heerlijke oude wijven-naam heb je je kind gegeven, zei mijn vriendin lachend’

‘Een opmerking die ik niet echt kan waarderen, maar die mijn vriendin heel onschuldig vindt. Ik vind hoe ouder ik word, hoe moeilijker het is om vriendschappen te onderhouden. Ik kan bijvoorbeeld echt zitten met wat zij zegt over de naam van mijn dochter.

Ja, die naam is lang en niet uit een top tien. En het is ook geen trend of wat dan ook. Wij vinden het een chique en mooie naam voor haar. Maar mijn vriendin kon er wel om lachen, merkte ik in een open en eerlijk gesprek. Een gesprek dat voor mij heel hard aankwam.

Toen we een keer samen aan het eten waren lachte ze er een beetje om. We kwamen op het onderwerp van babynamen en toen zei ze: ‘Oh ja, ik vind het zooooo grappig dat jij een heerlijke oude wijven-naam hebt gekozen voor jullie dochter. Heerlijk! Zo lekker old school!’ Zo zei ze het. Een beetje als een compliment verkapt in een belediging. Typisch haar. Zo van: ik wil eigenlijk zeggen dat ik het een lelijke naam vind, maar ik zeg het indirect alsof het alsnog een compliment is. Nou, ik ben er wel klaar mee, na dit gesprek.

Ze brak echt een beetje mijn hart met die halve grap. Natuurlijk trek ik het me aan, want zij is mijn vriendin en dit gaat over mijn dochter, mijn alles.

Vind jij het een oude wijven-naam?

Onze dochter heet namelijk Bernadette. We noemen haar vaak afgekort Ber. Of Dettie. En dat is inderdaad geen Julia of Mila of iets anders hips van nu. Nou en? Wij vinden het een mooie en tijdloze naam, laat ons lekker. Maar zo’n opmerking die dan luchtig is bedoeld… Dat vat ik dus wel persoonlijk op.

En nu heb ik eigenlijk niet meer zo zin om mijn vriendin te zien. Sorry, maar zoiets zeg je toch niet als je echte vriendinnen bent? Wat wil ze nou dat ik daar op zeg? Ze zegt het als een halve grap, maar kom op… Je beledigt ons gewoon. En mijn dochter ook. Dus ik heb geen zin in dat ze eigenlijk nog langskomt hier, of overdrijf ik nou?’