‘De ellenlange meisjesnaam die mijn zus heeft gekozen voor haar dochter vind ik gewoon zielig’

Tuurlijk, iedere keuze voor een naam is net anders. Maar dat mijn zus voor zo’n ontzettend lange naam is gegaan voor haar dochter, vind ik gewoon zielig.

Toen mijn zus eindelijk aankondigde dat haar dochter geboren was, was ik door het dolle heen. Een klein nichtje erbij — hoe bijzonder is dat! Maar toen kwam de naam. Niet zomaar een naam, maar een ellenlange combinatie van voornamen die ik nauwelijks kon onthouden, laat staan uitspreken. Mijn enthousiasme zakte even weg. Het enige wat ik kon denken was:’Hoe komt het ooit goed met dit kind…’

De naam: een halve familiegeschiedenis

Het lijkt wel alsof mijn zus bij het kiezen van de naam alle belangrijke vrouwen in haar leven wilde eren. Haar dochter heet: Sophia-Marie Elisabeth-Johanna Rosie. Vijf namen. Vijf! Allemaal prachtige namen op zichzelf, maar samen is het gewoon een mond vol. Ze legt uit dat “Sophia” voor wijsheid staat, “Marie” naar onze oma, “Elisabeth” naar onze moeder Els, “Johanna” voor haar schoonmoeder en “Rosie” omdat ze die gewoon mooi vindt. Ik snap het gebaar, maar mijn nichtje is straks amper vier jaar oud en moet al een kwartier uittrekken om haar naam te schrijven.

Wat dit voor haar gaat betekenen

Mijn zorgen gaan verder dan alleen de lengte van de naam. Ze zal straks overal formulieren invullen waar haar volledige naam niet eens op past. En wat als ze op school wordt gepest omdat niemand haar naam kan onthouden? Of omdat de juffen en meesters de volgorde telkens door elkaar halen? Kinderen kunnen hard zijn, en iets simpels als een te lange naam kan een reden worden om iemand anders te behandelen.

Daarnaast vraag ik me af: hoe vaak ga je in je leven vijf namen écht gebruiken? Mijn zus zegt dat haar dochter later kan kiezen welke naam ze het liefste gebruikt. Maar het voelt voor mij eerder als een verplichting: alsof dit meisje altijd rekening moet houden met haar moeders gevoel en alle belangrijke vrouwen die in die naam zitten verwerkt.

k weet dat mijn zus dit uit liefde heeft gedaan. Ze wilde iedereen in de familie een plekje geven in de naam van haar dochter. Maar soms vraag ik me af of we als ouders niet te veel op onze eigen verlangens focussen en te weinig op wat het beste is voor het kind zelf. Uiteindelijk is het meisje zelf degene die met deze naam moet leven.

Ik hou van mijn zus, en ik ben gek op mijn kleine nichtje. Maar ik hoop stiekem dat ze straks gewoon “Sophie” of “Roos” gaat heten. Want soms is iets simpels en gewoons gewoon beter.