‘Deze naam die ik hoor in de klas van mijn zoon breekt gewoon mijn hart van ellende, zo sneu’
Er zijn van die momenten waarop je iets hoort en meteen denkt: ach, dat kind. Smaken mogen verschillen hoor. Maar dit… Dat had ik dus laatst, toen ik in de klas van mijn zoon stond en een boek ging voorlezen en de juf de namen afriep.
“Lars… Emma… Noor… Princélio…”
Ik moest mezelf bedwingen om niet verbaasd op te kijken. Princélio? Ik dacht eerst dat ik het verkeerd had verstaan. Maar nee, daar zat hij — een klein jongetje met een te grote rugtas, verlegen glimlachje, en een naam die klonk alsof zijn ouders tijdens een vakantie op Ibiza iets te enthousiast waren geworden.
En ik weet het: iedereen mag zijn kind noemen zoals hij wil. Originaliteit is prima. Maar ergens doet het me gewoon pijn als ik zo’n naam hoor. Niet omdat ik flauw wil doen, maar omdat ik meteen denk aan wat dat kind nog allemaal te wachten staat. Die blik van leraren bij de eerste keer namen voorlezen. De klasgenoten die giechelen. De keren dat hij moet zeggen: “Nee, niet Prins, Princélio.”
Deze naam in de klas van mijn zoon
Het breekt me een beetje. Want achter elke rare naam zit vaak een ouder met de beste bedoelingen — iemand die dacht dat ze iets bijzonders meegaven, iets unieks. Maar wat ze soms geven, is onbedoeld een levenslange bron van uitleg en schaamte. Ik heb ‘m nog nooit gehoord in ieder geval. Wat een naam, vreselijk…
Toen ik mijn zoon ophaalde, zag ik Princélio bij de kapstok staan, zijn jas half op de grond. Hij glimlachte verlegen toen zijn moeder hem kwam halen. “Kom op, Princélio, we gaan!” riep ze vrolijk. En opnieuw voelde ik het — die steek van medelijden, gemengd met lichte ergernis. Want waarom doen ouders dit?
Misschien ben ik ouderwets. Misschien klinkt Princélio over twintig jaar hip en krachtig, wie weet. Maar op dit moment hoor ik alleen een kind dat straks bij elke kennismaking zijn naam drie keer moet herhalen.
En dat, hoe goedbedoeld ook, vind ik gewoon zo sneu…’
