De bijzondere naam van mijn dochter komt alleen in België 7 keer voor, in Nederland hoor je ’m nergens

Tijdens mijn zwangerschap wist ik al snel: ik wilde geen doorsnee naam voor mijn kind. Geen klassieker die je op elk schoolplein hoort, maar iets unieks, iets met betekenis. Uiteindelijk kwamen we uit op Aurelia.

De naam klinkt zacht en elegant, maar tegelijk krachtig. Hij komt uit het Latijn en betekent “gouden”. Toen ik het voor het eerst hardop zei, wist ik: dit is háár naam. Niet te gek of vergezocht, maar toch bijzonder.

Toen ik het opzocht in de registers, bleek dat Aurelia in België maar zeven keer voorkomt. In Nederland? Helemaal niet. En dat vond ik stiekem geweldig. Het idee dat mijn dochter straks de enige in haar klas – misschien zelfs in haar hele stad – met die naam is, gaf me een trots gevoel.

Ja, soms moeten mensen twee keer vragen hoe je het precies uitspreekt. En ja, er zijn vriendinnen die zeggen: “Maar straks wordt ze continu verbeterd, is dat niet lastig voor haar?” Maar ik geloof juist dat een unieke naam je karakter meegeeft. Het maakt je bijzonder vanaf dag één.

En eerlijk gezegd voelt het goed dat ik mijn dochter iets heb gegeven wat echt bij haar hoort, in plaats van een naam die “gewoon leuk klinkt”. Voor mij is Aurelia meer dan een naam: het is een verhaal, een stukje identiteit dat ze de rest van haar leven meedraagt.