‘Ik werk niet, maar breng mijn jongste kind wel 2 dagen per week naar de crèche’

‘Ik voel me daar beslist niet schuldig over: ik werk dan wel niet, maar ik breng mijn jongste kind van 1,5 jaar toch twee dagen per week naar de opvang. Dat is gewoon nodig, anders krijg ik het allemaal niet voor elkaar.

Want hoe moet ik anders zorgen voor een huishouden? En hoe kan ik anders zelf sporten, boodschappen doen, rustig en uitgebreid koken voor het hele gezin? Ik weet niet hoe werkende moeders dit doen, maar daar heb ik zeker diep respect voor.

Ik vind het gewoon heel veel allemaal, in deze jaren. Mijn jongste is nog klein en mijn twee oudere kinderen zitten op de basisschool. Maar met een kleintje thuis krijg je ook nooit wat af. Dus ze gaat gewoon lekker spelen met leeftijdsgenootjes, en dan kan ik dingen regelen. Ik wil zelf nog wat tijd hebben voor hobby’s of leuke freelance projecten die een lekker zakcentje opleveren. Of ik wil tijd hebben voor wat vrijwilligerswerk met ouderen in de buurt. Noem het maar op. Maar als je zeven dagen per week aanstaat voor je gezin, dan heb je dus nergens tijd voor. En daarom breng ik mijn dochter van bijna twee lekker naar de opvang. Niets mis mee, want zij speelt daar lekker.

Ja, ook nu ik niet werk. Daar vinden mensen toch wel wat van, merk ik. Maar geloof me: als moeder werk je altijd. Er is altijd wat te doen: een kast uitmesten, kleding verkopen op Vinted, de tuin en ga zo maar door. Dat is geen overbodige luxe dit, in deze tijd doe ik alles.

Alle boodschappen en ja, soms ook wat voor mezelf. Naar de kapper, of zo. Maar wanneer moet ik dat anders doen? Anders doe ik dat in het weekend als ik de kinderen heb, en nu kan ik er vijf dagen vol voor ze zijn. Dus ik voel me er niet rot over. Dit is gewoon de basis voor ons. Ik doe alles, met liefde. Maar ik heb wel die zestien uur per week nodig om op adem te komen.