‘Onze zoon heet officieel anders, maar zo noemen we hem thuis nooit’

‘Toen we de naam van onze zoon kozen, dachten we er goed over na. We wilden een naam die zowel mooi als tijdloos was, eentje die bij een baby zou passen, maar ook bij een volwassen man. Na veel wikken en wegen kozen we voor Alexander. Een klassieke, sterke naam met een mooie klank.

Maar nu, drie jaar later, betrap ik mezelf erop dat ik hem zelden of nooit ‘Alexander’ noem. Sterker nog, in het dagelijks leven heet hij iets totaal anders.

Hoe een naam verandert in de praktijk

Vanaf het moment dat hij geboren werd, ontstonden er spontaan allerlei bijnamen. In het begin noemden we hem liefkozend Alex, een voor de hand liggende afkorting. Maar al snel kwamen er varianten bij. Zijn zusje kon zijn naam niet goed uitspreken en zei ‘Sander’, en gek genoeg bleef dat hangen. Van Sander werd het ‘Sannie’, en op een gegeven moment noemden we hem zelfs ‘Boefie’, gewoon omdat het leuk klonk.

Tegenwoordig luisteren we naar wat vrienden en familie zeggen. Mijn ouders houden het bij Alex, terwijl zijn opa hem hardnekkig Lex noemt. In de kinderopvang is hij gewoon Sander, en thuis roepen we meestal ‘Sannie’ of zelfs ‘San’. Zijn officiële naam? Die gebruiken we eigenlijk alleen bij doktersafspraken of als we hem moeten inschrijven voor iets officieels.

Herkenbaar fenomeen

Blijkbaar zijn we niet de enigen. Een vriendin noemde haar zoon Benjamin, maar hij wordt inmiddels door iedereen ‘Benji’ genoemd. Een ander stel had een dochter Elisabeth, maar niemand gebruikt die naam – zij is voor iedereen ‘Liesje’.

Waarom doen we dit? Misschien voelt een kortere of speelsere naam gewoon natuurlijker aan in de huiselijke sfeer. Of misschien zijn bijnamen een manier om een extra laagje liefde en persoonlijkheid aan de naam te geven. Wat het ook is, het is grappig hoe een naam die je zorgvuldig kiest, in de praktijk iets heel anders wordt.

Officieel anders, in de praktijk uniek

Soms vraag ik me af of Alexander zich later ooit echt ‘Alexander’ zal voelen. Misschien zal hij als tiener besluiten dat hij toch liever die volledige naam gebruikt. Of misschien wordt hij zijn leven lang ‘Sander’ of ‘San’ genoemd. Hoe dan ook, zijn naam mag dan officieel vaststaan, maar in ons hart en ons huis heet hij gewoon zoals we hem noemen. Dat voelt beter.

En dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste.