‘Mijn vriendin heeft haar kind vernoemd naar de stad waar ze is verwekt, dat is toch idioot?’

Ik gun iedereen zijn eigen keuzes als het om namen gaat. Echt waar. Maar toen mijn vriendin mij vertelde hoe ze haar pasgeboren dochter heeft genoemd, wist ik even niet wat ik moest zeggen. Ze straalde van trots en zei: “We hebben haar Florence genoemd, omdat we daar waren toen ze is verwekt!” Ik lachte wat ongemakkelijk mee, maar in mijn hoofd dacht ik: Meen je dit serieus?

Een naam met een… tja, ‘verhaal’. Gewoon waar haar ouders onveilige seks hebben gehad dus.

Florence is op zich een mooie naam. Klassiek, sierlijk, niets mis mee. Maar de reden erachter? Dat vond ik eerlijk gezegd nogal bizar. Want waarom zou je je kind vernoemen naar de plek waar je seks hebt gehad? Alsof dat het soort achtergrondinformatie is waar je kind later trots op gaat zijn. “Mama, waarom heet ik Florence?” – “Nou lieverd, omdat papa en ik daar een wilde nacht hadden in een Airbnb met een bubbelbad.”

Ik bedoel: kinderen vragen vroeg of laat naar de betekenis van hun naam. En dan wil je als ouder toch iets kunnen zeggen wat iets méér inhoudt dan ‘de plaats van conceptie’?

Ben ik preuts of gewoon nuchter?

Misschien ben ik ouderwets. Of misschien heb ik gewoon een andere kijk op namen. Ik zie het als iets dat je je kind meegeeft voor het leven. Iets waar betekenis en persoonlijkheid in zit. Iets waar ze trots op kunnen zijn – niet iets wat verwijst naar de locatie van een intiem moment tussen hun ouders.

Het is niet dat ik haar wil beledigen. Het is haar kind, haar keuze. Maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat het een soort inside joke is waar het kind zelf later de punchline van wordt.

Waarom niet gewoon kiezen voor mooi?

Er zijn zóveel manieren om een mooie, betekenisvolle naam te kiezen. Je kunt vernoemen naar een familielid, een inspiratiebron, een sterke vrouw, een mooi woord, een bijzondere betekenis. Maar de GPS-coördinaten van je vrijpartij? Ik weet het niet hoor.

Wat me vooral opvalt, is dat ze er zó trots op is. Alsof ze iets origineels heeft bedacht. En ergens ís het dat ook wel. Maar ik kan me niet voorstellen dat dit het soort verhaal is dat je later op schoolouderavonden, verjaardagen of bruiloften met een glimlach blijft vertellen.

Maar goed… het is haar kind

Uiteindelijk probeer ik het maar te laten rusten. Het is haar dochter, haar verhaal. En Florence is gewoon een mooie naam, dat blijft overeind. Misschien hecht zij gewoon minder waarde aan de betekenis achter een naam dan ik. Of misschien ziet zij het juist als een eerbetoon aan een mooie herinnering tussen haar en haar partner.

Maar eerlijk? Voor mij zou het echt een no-go zijn.