
‘Ik wil dat mijn vriend zijn verschrikkelijke hond weg doet als onze baby komt’

Wat als je vriend een hond heeft waar jij niet zo blij mee bent? Want natuurlijk gun je hem zijn huisdier… Maar als er een baby komt, verandert er veel thuis. Deze aanstaande moeder vraagt om raad.
‘Help me out, mommy’s…
Ik heb mijn vriend leren kennen toen zijn hond een puppy van 9 weken was en hij hem net 1 week had. ( Engelse Bulldog). Als pup dacht ik het wel oké te vinden.
Na een jaar had ik er al moeite mee, maar dacht ik het te kunnen opbrengen. Nu wonen we een jaar samen, ben ik zwanger en heb ik de ene mental breakdown na de andere door die hond en weet ik het eventjes niet meer hoe ik het nog moet relativeren en plaatsen.
Tonnen haar, likt hele dagen de vloer af als een natte kwijlende stofzuiger, kwijlt meubels en vloer onder, bijt elk stuk speelgoed (ik heb al een dochter van 5 uit een vorige relatie) of kussen kapot waar hij aan kan, zijn speelgoed bijt hij binnen de 2 uur helemaal in kleine stukjes die dan over heel het huis liggen, iedereen die binnenkomt springt hij op en stopt niet tot we hem in zn ren of buiten steken, graaft de volledige tuin kapot waardoor er amper gazon is voor mijn dochter in te spelen… er mag niks op de grond blijven staan van plastic, rubber of gewatteerd of hij bijt het kapot. Van fietszadel van mijn dochtertje haar fiets tot de tuinslang in de stal.. als hij er aan kan dan gaat het er aan.
Ik wil geen hond en een baby
Zijn ren neemt een groot deel van ons verlengstuk in de keuken weg. Zonde van de mooie woning en keuken, maar los in huis als we er niet zijn dat is geen optie en bij elk bezoek, gebeuren, drukte in huis dan moeten we beroep doen op de ren want anders loopt het helemaal mis. Zijn ren is 2x zo groot van oppervlakte dan mijn dochter haar speelhoekje.
Gedragstherapeut = overgevoelige, hoogsensitieve hond. Kortom, ons leven moet maar rond hem en zijn noden draaien. Hondenschool is geen optie, hebben we enkele maanden geprobeerd en werkt voor geen meter. Het dier leert dan ook niks af of bij. Het springen is mits castratie en oneindig berispen een heel klein beetje verbeterd, maar dat is het ook.
Nu, mijn tolerantie naar dat beest is 0 dus ergens ligt het probleem ook een beetje bij mij omdat ik de vuilte en zijn karakter niet kan loslaten en relativeren.
Maar nu is mijn grootste zorg en frustratie.. hoe gaat de baby ooit kunnen kruipen? Een speelmatje op de grond kunnen hebben? Kunnen spelen en de woonkamer verkennen zonder in het haar, kwijl en vuilte te zitten en zonder dat het babytje besprongen wordt of de spulletjes kapot gebeten wordt? Ik zie enkel als optie dat de hond enkel en alleen los kan in huis als de baby slaapt of in het parkje zit… alleen los is sowieso geen optie want hij sloopt de boel. Hebben hier nog huishoudens ervaring mee? Een baby verwelkomen met zo een wilde, onbeheersde en vuile hond?