Taboemoeder: ‘Ik vind mijn eigen kind lelijk en schaam me daarvoor’

In het moederschap kom je veel taboes tegen waar maar weinig over gesproken wordt. Gelukkig kun je er wél over lezen. Dit keer de taboemoeder die haar eigen kind lelijk vindt.

Annemijn*: ‘Natuurlijk praat ik hier niet over, zelfs niet met mijn beste vriendinnen. Niemand zou het toch begrijpen. Maar ik vind mijn dochter gewoon een lelijk meisje geworden.’

Na de bevalling

Het begon allemaal al toen haar dochter Mia een baby was. ‘Na de bevalling keek ik vol hoop naar de baby die ik er zojuist had uitgeperst. Was dit het nou, dacht ik al vlug. Maar al gauw wuifde ik nare gedachtes over haar uiterlijk weg en dacht ik, het komt vanzelf wel goed. Lelijk in de luier, mooi in de sluier, zeggen ze toch? Maar Mia bleef in haar peutertijd nog steeds geen knap zwaantje om te zien: ze was op de peuterspeelzaal duidelijk het lelijk eendje van het stel. Ze was mollig, nog vrijwel kaal en had gewoon geen knappe eigenschappen. Die zelfs ik niet zag als moeder. En daar voelde ik me elke dag rot over, dat ik zo dacht.’

‘Misschien kwam het door het plaatje dat ik in mijn hoofd had van mijn dochter: toen ik hoorde dat ik een meisje kreeg, had ik daar een bepaald beeld bij. Maar het werd allemaal anders dan wat ik al jaren in mijn hoofd had. Een harde les voor mij, maar wel de realiteit.’

Niet beter

‘Ik hoopte dat het met de jaren nog beter zou worden, maar nu ze 10 jaar is, denk ik er eigenlijk hetzelfde over als toen ze net was geboren. Ik vind mijn dochter gewoon niet mooi om te zien: ze is natuurlijk een schat van de binnenkant en ik hou zielsveel van haar. Daarom zal ik dit ook nooit bespreken met haar of met haar vader. Wel zorg ik er een beetje extra voor dat ze gezond eet, regelmatig beweegt en dat ze leuke en hippe kleren draagt. Ik gun haar een zo populair mogelijk leven en wil dat ze ergens bij hoort, dat ze straks vriendjes krijgt. Ze hoeft geen model te worden, echt niet. Maar het is gewoon heel moeilijk als moeder als je haar met vriendinnetjes ziet spelen die er altijd knapper uitzien. Mia is geen plaatje: ík vind haar als mama geen mooie meid. Ik vind het vreselijk om te bekennen, maar ik kan absoluut niet zeggen dat wij een knap kind hebben gemaakt. Ik weet ook dat anderen dat over haar zullen zeggen, al is het achter onze rug om. Ze is wel heel lief, echt – en daar kom je in het echte leven gelukkig veel verder mee. Dat weet ik ook. Maar toch: het knaagt soms aan mijn schuldgevoel, dat ik dit eigenlijk al al die jaren denk en voel.’

*De naam Annemijn is gefingeerd vanwege privacyredenen.