Opgebiecht: ‘Ik heb spijt gehad van het feit dat ik moeder ben geworden’

“Toen mijn zoon werd geboren leefde ik in een roes van moeheid en uitputting en nieuwigheid. Ik had last van angsten, angst vooral over of ik het wel allemaal goed zou doen.

Het enige waar ik aan kon denken was: ‘Hoe kunnen er zoveel mensen zijn op de wereld? Waarom doen zoveel mensen dit zichzelf aan?’

Het klinkt verschrikkelijk, maar ik had het zo zwaar. Ik zat in een dip.

Het was zó pittig allemaal. Ik weet dat mensen zeiden dat mijn leven zou veranderen en dat ik weinig zou slapen, en ik wist wel dat het moeilijk zou worden, maar dat het zó intens moeilijk werd, kon ik nooit weten. Het is het zwaarste wat ik ooit heb gedaan in mijn leven, moeder zijn.

Ik kende wel deadlines op het werk, lange dagen maken, nachten door studeren… Maar dit. Dit was anders. Ik hoorde ineens tot het team van moeders van een jong kind en je snapt pas echt wat dat inhoudt als je zelf een kind hebt… En toen kreeg ik gevoelens van spijt. Spijt dat ik moeder ben geworden.

Lees ook
Leuk hoor, die vrije dagen: maar wat vieren we eigenlijk met Pinksteren?

Ik dacht terug aan vroegere tijden, waarin ik me alleen zorgen hoefde te maken over mijzelf en mijn partner. Ik hoefde mijn man niet elke 2 uur van elke nacht wakker te maken om te voeden met iets dat uit mijn lichaam komt. En ik hoefde hem ook niet urenlang te troosten om in slaap te krijgen. Ik voelde me een alien in mijn eigen lijf. Toen, vroeger, kon ik wel nog slapen. Had ik geen paniekaanvallen, moest ik mezelf niet uitputten dag en nacht, huilde ik nog niet 20 van de 24 uur dat ik wakker was.

Ik had spijt: ik had het gevoel dat ik verdronk in het moederschap. Ik kon nooit weten wat moeder zijn écht inhoudt en het voelde alsof ik een nieuwe baan had waar ik totaal niet geschikt voor was. Ik had gevoel niets te weten over moeder zijn, behalve dat ik altijd voelde dat ik zoveel hou van dat kleine mens. Dat jongetje, mijn zoon.

Het was het enige dat ik zeker wist en iets waar ik me aan vast hield. Je gaat door, voor je kind. Elke keer als ik dacht: ik kán niet meer, keek ik naar hem. En dan wist ik het weer. Het is de liefde die je door deze fases heen helpt. En niets meer dan pure liefde. Liefde die alleen een moeder kan voelen.”

Bron: moeder Karell, Motherly