‘Vrienden van ons laten hun slapende baby alleen thuis en gaan in het dorp uit eten. Dat kan toch niet?’

‘Sorry maar dat kan toch niet? Ik ken dus vrienden die een baby gewoon in bed leggen en dan twee straten verderop in het dorp gaan eten. Ze laten hun baby dus alleen thuis. Ik vind dat heel raar, maar hoe zeg ik er wat van?

Toen ik hoorde dat vrienden van ons hun slapende baby alleen thuis lieten om in het dorp uit eten te gaan, kon ik mijn oren niet geloven. Hoe kun je zoiets doen? Mijn eerste reactie was ongeloof, gevolgd door een ongemakkelijk gevoel dat maar niet wegging. Ik moest er iets van zeggen, toch? Maar hoe breng je zo’n gevoelig onderwerp ter sprake zonder je vrienden direct te veroordelen?

Ik snap het ergens wel: ze wonen in een klein en veilig dorp, het restaurant is slechts een paar minuten verderop, en de baby slaapt waarschijnlijk de hele tijd door. En ja, je hebt een babyfoon op je telefoon dus je kunt alles zien. Maar toch. Wat als er brand uitbreekt? Wat als de baby plotseling wakker wordt en huilt, in paniek omdat er niemand is? Wat als er iets onverwachts gebeurt, iets dat je als ouder gewoon niet kunt voorzien?

Je laat je baby toch niet alleen thuis…

Misschien ben ik overbezorgd, maar ik zou nooit rustig kunnen genieten van mijn diner terwijl mijn kind alleen thuis ligt. Een baby is volkomen afhankelijk van zijn ouders. Zelfs al ligt hij vredig te slapen, het idee dat hij helemaal alleen is, zonder toezicht, voelt voor mij verkeerd. In mijn ogen neem je als ouder een verantwoordelijkheid op je die verder gaat dan gemak of even een momentje voor jezelf.

Ik heb het subtiel geprobeerd aan te kaarten bij onze vrienden. ‘Wat als er iets gebeurt?’ vroeg ik. Ze haalden hun schouders op en zeiden dat ze de babyfoon meenamen en af en toe keken of alles goed ging. Voor hen leek het een logische keuze. Want ja, ze zijn zo dichtbij. Hebben dan lekker een date night. En kunnen prima twee uurtjes uit eten.

Ik wil geen vriendschappen op het spel zetten, maar ik vraag me af of ik het hierbij moet laten. Moet ik er opnieuw over beginnen? Moet ik zeggen dat ik het echt niet verstandig vind? Of is het niet mijn zaak? Eén ding weet ik zeker: zelf zou ik zoiets nooit doen. En diep van binnen hoop ik dat ze hun keuze heroverwegen, voordat er iets gebeurt wat ze zich hun leven lang zullen verwijten.’