‘Hoe kan ik ooit bij mijn narcistische man weg als ik fulltime voor de kinderen zorg en geen eigen inkomen heb?’

21.01.2025 20:39
narcistische man

Het voelt alsof ik vastzit in een eindeloze cyclus van machteloosheid en afhankelijkheid. Mijn man, die narcistisch gedrag vertoont, heeft me in een positie gemanoeuvreerd waarin ik geen uitweg zie. Ik zorg fulltime voor onze kinderen, terwijl hij degene is die het geld verdient. Zonder eigen inkomen lijkt het onmogelijk om een nieuw leven op te bouwen.

Dus wat doe je dan? Hoe ga je weg? Toch weet ik dat ik dit moet doen – voor mezelf en voor mijn kinderen. Ik stel het alleen maar uit en nog meer uit…

Het duurde een tijd voordat ik volledig begreep wat er aan de hand was. In het begin leek alles perfect; hij was charmant, attent en leek de ideale partner. Maar langzaam veranderde dat. Zijn behoefte aan controle, zijn gebrek aan empathie, en de constante kritiek begonnen me te overweldigen. Het was alsof ik nooit iets goed kon doen. Altijd snauwen en chagrijnig. Op mij fitten. De kinderen zijn vervelend, ik had het huishouden weer niet goed gedaan… En elke keer als ik hem confronteerde met zijn gedrag, draaide hij het om, waardoor ik aan mezelf begon te twijfelen. Hij had toch ook niet zoveel gedronken als dat ik dacht? Die lege fles wijn was toch van vorige week?

Weg bij die narcistische man

Toen ik eindelijk inzag dat ik in een destructieve relatie zit, werd het tijd om stappen te ondernemen. Maar hoe? Ik heb geen baan, geen spaargeld en de volledige zorg voor de kinderen. Eigenlijk heb ik dat vanaf de geboorte van onze eerste zoon altijd zo gedaan. Ik cijfer mezelf weg en ben altijd bezig met de zorg van anderen. De eerste stap was het erkennen van mijn situatie en beseffen dat ik hulp nodig heb. Want dit kan ik niet alleen. Gewoon omdat ik geen geld heb. Maar geen geld hebben, moet geen reden zijn om bij iemand die je walgelijk vindt te blijven. Toch? Ik Google me suf over waar ik heen kan en waar ik zou kunnen wonen zonder inkomen en wat voor uitkering ik dan krijg. En dan ook wat voor werk ik snel zou gaan kunnen zoeken. Als ik dat nu al doe, heeft mijn man natuurlijk door dat er iets speelt. Ik kan nu dus niet aan het werk omdat dat opvalt. Ik zit vast. Klem. Dat benauwt me… Maar ik moet door…

De grootste uitdaging is het omgaan met mijn eigen emoties. Het schuldgevoel, de angst voor het onbekende en de onzekerheid over de toekomst waren overweldigend. Maar ik blijf me herinneren waarom ik dit doe: voor een beter leven voor mij en mijn kinderen.

Ik ben er nog niet, maar ik weet dat er licht is aan het einde van de tunnel. Het proces is langzaam en moeilijk, maar elke stap die ik zet, brengt me dichter bij mijn doel. Het is belangrijk om te weten dat ik niet alleen ben en dat er hulp beschikbaar is. Van vriendinnen, die ik gelukkig nog wel heb. En ook van familie en van instanties. Je moet het niet alleen willen doen als moeder. Maar ik hoop snel een fijne en rustige plek te hebben voor mij en mijn zoons. Zij verdienen dat. En dan hoop ik dat we hun verschrikkelijke vader steeds minder vaak hoeven te zien. Bah.’