‘Een moeder stuurt me een Tikkie van 4 euro omdat mijn zoon bij haar thuis een frietje heeft gegeten’

‘Mijn zoon heeft na school bij een vriendje gespeeld en de moeder vond het blijkbaar leuk om langs de snackbar te gaan. En dus heeft mijn zoon ook een frietje gegeten. En nu stuurt die moeder dus een betaalverzoek, of ik zijn eten even zelf wil betalen.

Ik vind dat heel raar: ik beslis toch niet dat zij bij een snackbar gaan eten? Dat is toch niet mijn keuze? En bovendien, als je dan gaat met het kind van iemand anders, dan trakteer je toch gewoon? Of anders ga je lekker pas als ik hem al heb opgehaald, toch?

Vier euro is geen gigantisch bedrag, maar het is ook weer niet niks als het gaat om iets wat in mijn ogen onder gastvrijheid valt. In mijn wereldbeeld hoort dat er een beetje bij. Net zoals ik het vanzelfsprekend vind om een speelvriendje mee te laten eten als ze bij ons thuis spelen. Dan krijgen ze ook koekjes, limonade, chips, noem het maar op. Nooit zou het in me opkomen om daarna de ouder een betaalverzoek te sturen.

Toch wilde ik ook de andere kant begrijpen. Misschien had deze moeder het financieel moeilijk en voelde ze zich genoodzaakt om zulke kosten te appen. Misschien was het bij hen thuis gewoon een andere manier van denken. Maar zelfs als dat zo was, vond ik het pijnlijk om te merken hoe een simpel gebaar – een kind mee laten eten – werd omgezet in een financiële afhandeling.

Na een korte aarzeling besloot ik toch te betalen, maar ik motiveer mijn zoon nou niet echt meer om met dat vriendje te spelen. Niet omdat ik die vier euro niet kan of wil betalen, maar omdat ik het ongemakkelijk vond om op deze manier met een vriendschap tussen kinderen om te gaan.

En stiekem vroeg ik me af: ben ik nou ouderwets of is dit echt de kant waar we met z’n allen opgaan?’