‘Mijn zus heeft een deel van mijn voornaam gekozen voor haar dochter’

Het was een opmerking in een gesprek waarvan ik niet meer precies weet waar het over ging. Iets luchtigs, over namen kiezen, kinderen krijgen misschien. Maar wat me wél is bijgebleven, is wat mijn zus toen zei:

“Ik heb er wel eens over gedacht om jouw meisjesnaam te gebruiken. Ik vond ‘m altijd zo mooi.”

Het raakte me meer dan ik verwachtte.

Misschien omdat het iets zeldzaams was: erkenning. Een klein compliment, verstopt in een spontane opmerking. In een familie waar we het niet altijd makkelijk uitspreken, voelde het groots. Mijn meisjesnaam – de naam waar ik mee opgroeide, waar ik mijn kindertijd, mijn schooltijd, mijn eerste liefdes onder heb beleefd – die naam was haar blijkbaar bijgebleven. En zelfs belangrijk genoeg om ooit te overwegen voor haar eigen kind.

Het was een onverwacht eerbetoon. Geen bloemen, geen lange speech, maar gewoon een klein zinnetje, bijna tussen neus en lippen door. En toch denk ik er nog vaak aan terug. Ze had haar dochter Bo willen noemen. Maar ja, zo heet ik. Een van haar drie zussen. Haar man vindt dit ook een leuke naam zei ze.

Ze koos uiteindelijk een andere naam. Die er wel op lijkt: Bowie. Ik weet niet of ik het een compliment moet vinden of dat ik het een beetje gek vind.

Ach, heel leuk om een nichtje Bo te hebben. En soms ook verwarrend…