
‘Mijn vader vindt het vervelend dat we hem hebben vernoemd, heeft hij wel eens verteld’

‘Mijn vader vindt het vervelend dat we hem hebben vernoemd, heeft hij wel eens na een paar biertjes verteld. Hij vindt het jammer, zegt hij. Het onderwerp komt meestal ter sprake op rustige momenten, wanneer we samen een kop koffie drinken of tijdens een avond uit eten.
We hebben onze zoon namelijk ook Gijs genoemd, zoals mijn vader. Mijn ouders hadden mij vernoemd naar mijn vader, een traditie die generaties lang in onze familie werd doorgegeven. Mijn grootvader heette ook zo, en zijn vader daarvoor. Het leek destijds een vanzelfsprekende keuze, een eerbetoon aan onze familienaam en een manier om verbondenheid en continuïteit te waarborgen.
Toch heeft mijn vader er gemengde gevoelens over. Hij vertelde me dat hij zich nooit echt op zijn gemak heeft gevoeld met het idee. “Het legt een bepaalde druk op je,” zei hij eens. “Alsof je het verleden van anderen met je meedraagt, een geschiedenis die je niet zelf hebt gekozen.”
Ik snap het wel. Vernoemd worden naar iemand anders kan een verwachting zijn die soms moeilijk te vervullen is. Mijn vader is een man die waarde hecht aan individualiteit, eigen keuzes en vrijheid. Hij heeft altijd geloofd dat iedereen zijn eigen pad moet kunnen kiezen, los van tradities of verwachtingen. Hij zei letterlijk: ‘Ik had stiekem gehoopt dat je lekker los ging van de familie, voor je eigen naamkeuze, iets wat jij heel mooi vindt voor je eerste kind.’
Mijn vader vernoemd, maar hij is er niet blij mee
De ironie is dat ik nooit diezelfde druk heb gevoeld. Voor mij was de Grote Familienaam juist iets waar ik heel trots op ben. En mijn vriend vindt het ook leuk. Ik vind het ook een vrolijke en lieve naam, lekker Hollands en vlot. Gijsje. Het was een symbool van de sterke band tussen mijn vader en mij, een herinnering aan de verhalen en waarden die hij mij heeft meegegeven. Maar naarmate ik ouder werd, begon ik zijn gevoelens steeds beter te begrijpen.
“Het is niet dat ik het niet waardeer,” zei hij op een dag, “maar ik wil dat jij jouw eigen identiteit hebt, zonder dat je je verplicht voelt om in mijn voetsporen te treden.”
Die woorden raakten me diep. Het maakte me bewust van hoe belangrijk het is om mensen de ruimte te geven zichzelf te zijn, zelfs als dat betekent dat je oude tradities loslaat. Sinds dat gesprek ben ik anders gaan kijken naar onze familienaam en wat het betekent om vernoemd te worden. Het gaat niet alleen om het eren van het verleden, maar ook om het erkennen van de vrijheid om je eigen weg te gaan.
Ik ben mijn vader dankbaar dat hij zijn gevoelens met mij heeft gedeeld. Het heeft me geholpen om meer begrip te krijgen voor wie hij is en wat hij belangrijk vindt in het leven. Alle namen had hij leuk gevonden. Misschien hoopte hij wel ergens dat de naam Gijs nu voorbij zou zijn. Maar goed, onze zoon heet al zo. Als we een tweede zoon krijgen, zal er echt een nieuwe jongensnaam in de familie komen.