‘Mijn schoonmoeder blijft maar spullen die ik lelijk vind voor onze baby kopen’

‘Het is natuurlijk heel lief, want mijn schoonmoeder wordt voor het eerst oma. Maar ze blijft maar spullen voor onze ongeboren baby kopen. En al die dingen zijn gewoon mijn smaak niet; het meeste vind ik lelijk.

Van dingen voor op de babykamer, zoals een mobiel of een schilderij voor aan de muur. Of dan weer babypakjes en kleding en mutsjes. Heel aardig, hoor. Maar ik koop het gewoon liever zelf.

Een eigen smaak, ja, dat is nou eenmaal zo. En omdat zij zoveel geeft, voel ik me verplicht het ook allemaal in de babykamer te zetten. Terwijl ik er helemaal niet blij van word, ik word er zelfs ongelukkig van als ik het zie! Ik wil het gewoon niet. Net lelijke knuffeltjes, net geen mooi beige dekentje… Pfff. Ik word er helemaal moe van. Ik wil alles het liefst wegdoen en zelf nieuwe dingen halen. Het is toch onze baby, niet die van haar? Ze bemoeit zich nu al met van alles. Als in: de kamer moet vooral worden hoe zij het mooi vindt. Met luchtballonnen aan de muur, en grote manden en knuffels. Best lief hoor, maar ik wil het net anders. Ik wil vooral beige en taupe in de kamer, en niet te veel meubels. Dat komt vanzelf wel. Mijn schoonmoeder propt het helemaal vol met van alles. Elke week komt ze weer met iets nieuws aan. En ik moet dan blij reageren…

Mijn schoonmoeder met haar spullen

En het lastige is dat mijn man het allemaal heel lief van zijn moeder vindt. Hij noemt haar zo betrokken bij haar eerste kleinkind en zegt dat hun band nu al beter wordt door de komst van een kleine. Maar ik zit met lelijke kleuren in de babykamer en dan heb ik het nog niet eens over al die pakjes die ik onze zoon moet aantrekken als hij is geboren, omdat zijn oma dat cadeau wilde geven. Het is gewoon ingewikkeld, want ze is heel aardig hoor, mijn schoonmoeder. Maar ik hoef gewoon die spullen niet. Hoe kun je dat nou aardig zeggen?’