‘Mijn naam is girly, kort en apart, maar inmiddels doet-ie denken aan iets heel verdrietigs’

‘Vroeger vond ik dat iets bijzonders. Kort, vrolijk, een beetje speels, het klonk als iemand die altijd lacht. Mensen zeiden vaak: “Wat een leuke naam, zo’n girly vibe, het past echt bij jou.” Ik was er trots op. Maar ja, nu niet meer. Nu is het ongemakkelijk eigenlijk om zo te heten.

Want opeens kreeg die naam een andere betekenis. Want ik heet Kika.

Toen Stichting KiKa steeds bekender werd, begon mijn naam iets te betekenen wat ik nooit had gekozen: kinderkanker. Eerst hoorde ik het alleen af en toe, in een nieuwsbericht of op een poster. Maar al snel was het overal — op televisie, in sportevenementen, op spaarpotjes in winkels. En telkens als iemand “KiKa” zei, voelde ik een lichte kriebel in mijn buik. Niet van trots, maar van verwarring. Ze bedoelden niet míj, maar toch ging het over mijn naam.

Op mijn werk maakten mensen er grapjes over. “Hé, Kika, jij bent zeker goed bezig met de inzameling?” Of: “Haha, heb je jezelf gesponsord?” Ze bedoelden het niet gemeen, maar elke keer prikte het een beetje. Hoe leg je uit dat iets wat zo persoonlijk is — je naam, iets wat je al van baby af aan draagt — opeens symbool is geworden voor iets zo groots en verdrietigs?

Ja, nu is mijn naam apart

Ik heb overwogen om mezelf anders te noemen. In mijn hoofd probeerde ik varianten uit: Kiki, Ka, zelfs mijn tweede naam Lynn. Maar elke keer voelde het alsof ik een stukje van mezelf moest inleveren. Mijn naam hoort bij mij, bij wie ik ben, niet bij een stichting, hoe belangrijk die ook is.

och heeft het ook iets veranderd in hoe ik mijn naam draag. Ik ben me bewuster geworden van de verhalen die achter woorden kunnen schuilen. Waar mijn naam vroeger alleen iets luchtigs had, draagt hij nu ook een bepaalde zwaarte, een echo van verdriet, maar ook van hoop. Want Stichting KiKa doet iets ongelofelijks. Ze geven kinderen kansen op leven, op toekomst — en dat is iets waar ik onmogelijk afstand van kan nemen.

Dus ja, mijn naam doet mensen denken aan iets verdrietigs. Maar ik heb besloten dat dat oké is. Dat het zelfs iets moois kan zijn.
Als iemand nu zegt: “Oh, KiKa, zoals de stichting?” dan knik ik. En ik zeg: “Ja, precies. Mooie naam, hè?”