‘Mijn moeder zei: heb je niet vreselijk spijt van de naam die je hebt gekozen voor je dochter?’

Nee, echt aardig is het niet als je moeder je vraagt of je misschien spijt hebt van de naam die je hebt gekozen voor je kind. Het was duidelijk dat deze meisjesnaam niet haar eerste keuze was…

“Mijn moeder zei: heb je niet vreselijk spijt van de naam die je hebt gekozen voor je dochter?” Ze bedoelde natuurlijk Bella. Een naam die inmiddels op elk schoolplein klinkt, in elk park geroepen wordt en bij elk kinderdagverblijf op meerdere knutselwerkjes staat.

Toen wij haar die naam gaven, voelde het als een perfecte keuze. Kort, krachtig, lief en toch tijdloos. Maar ja, mijn moeder had er meteen zo haar twijfels bij: “Over een paar jaar zijn er hele klassen vol Bella’s. Dan roept de juf, en staan er vijf tegelijk op.”

En eerlijk is eerlijk: soms snap ik haar zorg. Als ik haar naam in een lijstje zie, ergens op een verjaardagskalender of in een appgroep, dan denk ik: weer een Bella. Maar tegelijk zie ik mijn eigen dochter, hoe die naam haar zó past. Hoe ze glundert als ik zachtjes “mijn Bella” zeg. Hoe natuurlijk die drie letters bij haar horen, alsof er nooit een andere naam voor haar had kunnen bestaan. Wat een onzin dat je per se een originele naam voor je kind moet kiezen. Wij kozen lekker voor een naam die veel voorkomt. Prima.

Namen zijn altijd trendgevoelig. Vandaag is Bella populair, morgen misschien weer vergeten. Maar een naam krijgt pas écht betekenis door het kind dat hem draagt. Voor mij staat Bella niet in een lijstje met mode-namen, maar staat ze bij ons thuis, in de woonkamer, te lachen met haar knuffel in haar hand.

Dus nee, ik heb geen spijt. Helemaal niet zelfs. Als mijn moeder het nu weer vraagt, antwoord ik:
“Misschien hoor je de naam vaak, maar niemand zegt hem zoals ik. Niemand bedoelt hem zoals ik. Want voor mij is Bella maar één iemand: mijn dochter.”